Μαρτυρία

Κι οι αμαρτίες μας, για ποιο σκοπό;
To σκοτάδι στον ουρανό καθόλου δε νοιαζόταν
αν διαφωνούσαμε, ασήμαντοι ικέτες, σε κουρασμένο
ώμο ο φόβος και η αγωνία σαν τα σπουργίτια κάθισαν
στο δέντρο της πλατείας κι ο άντρας με τις πατερίτσες
γέλασε ειρωνικά στου ζαχαροπλαστείου τους πελάτες
και σήκωσε το αριστερό του χέρι σαν να `θελε να
τους πυροβολήσει, άσκοπη θρηνωδία να εκδικηθεί,
η κουκουβάγια μακρυά πέταξε, απούσα η σοφία,
μάρτυρας εικόνων περασμένων, κι ο άντρας χτύπησε
τον ίσκιο του στο χώμα και ξεφώνισε: ‘καλός είμαι,
αγνός είμαι, καθάριος σαν τον ίσκιο μου είμαι, αγνός είμαι
σαν τη σκιά μου, είμαι ο Υπεράνθρωπος!’

~ Μου αρέσουν εκείνοι που θυσιάζουν τον εαυτό τους
στη γη ώστε κάποτε να γίνει αυτή η πατρίδα
του Υπεράνθρωπου.

Witness

And of our sins, what of them?
Darkness in the sky wouldn’t bother with our pleas,
insignificant supplicants, on tired shoulders fear and
anguish rest like…