Αυτό είναι το κλειδί που το ανοίγει.

Αυτό είναι το κλειδί που τ’ ανοίγει όλα.

Μονάκριβα.


Είμαι χειρότερη απ’ τα παιδιά του θηροφύλακα,

παραβιάζοντας για σκόνη και ψωμί την πόρτα.

Εδώ είμαι διατυμπανίζοντας άρωμα.

Άσε με να βυθιστώ στο χαλί σου,

στο αχυρένιο σου στρώμα — οτιδήποτε

γιατί το παιδί μέσα μου πεθαίνει, πεθαίνει.

Δεν είναι ότι είμαι ζώον προς βρώσιν.

Δεν είναι ότι είμαι κάποιου είδους δρόμος.

Αλλά τα χέρια σου με βρήκαν σαν αρχιτέκτονα.

Όσο χωράει μια στάμνα γάλα! Ήταν δικό σου χρόνια τώρα

όταν ζούσα στην κοιλάδα των οστών μου,

οστά νωπά στο βάλτο. Μικρά παιχνίδια.

Ένα ξυλόφωνο ίσως με δέρμα

τεντωμένο πάνω του στενόχωρα.

Μόνο μετά κατάφερε να γίνει κάτι αληθινό.

Έπειτα αναμετρήθηκα με τους αστέρες του σινεμά.

Δεν αποδείχθηκα αντάξια. Υπήρχε κάτι ανάμεσα

στους ώμους μου. Δεν ήταν όμως ποτέ αρκετό.

Σίγουρα, υπήρχε ένα λιβάδι,

νεαρός κανείς όμως που να τραγουδάει την αλήθεια.

Τίποτα από…