Εἰς σέ προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάπως ξέρεις ἀπό φάρμακα·
νάρκης τοῦ ἄλγους δοκιμές, ἐν Φαντασίᾳ καί Λόγῳ.

Πως σπαράσσομαι συθέμελα
πως ολοφύρομαι
και πως στην θλίψη μπαίνω
σαν που καταλαβαίνω

πως είν η Τέχνη αδύναμη
τον κόσμο δεν αλλάζει
μον φάρμακο γίνεται γλυκύ
σαν η ανάγκη παραστεί
το άλγος κατευνάζει

Και τότε που στην θλίψη αυτή
μόνος βυθίζεσαι αλί
τότε η τέχνη γίνεται
το Μέγα το ένα το πολύ