Στέλιος Ρoΐδης, Δύο ποιήματα

To Koskino

ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΚΟΥΡΤΙΝΑ

Το άγγιγμα σου έγινε πια βαρύ
Βρώμική λύπη με κατέκλυσε
Σκοτείνιασαν τα σύνορα
Ο όχλος άρχισε να σπάει το κέλυφος που τον είχα
τοποθετήσει
Κατευθυνόταν ενάντια μου
Τα ναυαγισμένα μου λόγια δεν με σώζαν πια
Μια φωτογραφία η ερημιά μου λυώνει
Σου χάρισα όλες μου τις προσευχές, τι μου μένει
Είχα μάθει να ακούω την νύχτα κοντά σου
Νόμιζα ότι με άκουγες, νόμιζα ότι ήμουν εκεί
Εκεί που ήσουν εσύ,
Που με πάει τώρα η ζωή,
Μακριά από εσένα
Ρωτάω μα η απάντηση ανεξέλεγκτη πήζει το αίμα
όσο κάθομαι εδώ και θυμάμαι
Μέσα στην φωτιά
καίγομαι αλλά δεν κάνω τίποτα
Μόνο θυμάμαι,
μέσα στην φωτιά δίχως καν φωνή
Θυμάμαι εσένα.

*
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Υπάρχει ένα οριακό ενδιαφέρον στον έρωτα.
Παραπέρα δεν μπορώ να πάω.
Παραπέρα υπάρχουν οι αθεράπευτες πληγές σου.
Υπάρχει το πένθος σου.
Το πένθος σου για τις πληγές
Που ούτε ο έρωτας γιατρεύει.
Και το μόνο που…

View original post 20 more words

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s