Έξοδος

I

Σιγά σιγά περνούμε προς την έξοδο
Δενδρόκηπος

Φεύγει το σώμα το νεκρό, το πράγμα∙
Φεύγει να εγκατασταθεί, να λείψει από το φως.

Το παίρνουν και το παν, το σέρνουν άλογα.

Σκιές το συνοδεύουν, το ξεπροβοδούν
Αλλοτινά φαντάσματα και λυπημένα.

Ως να πενθεί το φως, ως να ερημώνεται.

Το ’ντυσαν το πράγμα το νεκρό,
Το ’ντυσαν, το στόλισαν να ’ναι ωραίο.

Η εικόνα μου ήταν, η ομοίωσή μου.

Είχε τα μάτια μου, τα χείλη μου,
Τα ηλιοφώτιστα παράθυρά μου.
Το μέτωπό μου, το σχιστό πηγούνι.
Τον καθημερινό κρυφό καθρέφτη μου.

Το κάλλος μου ήταν, το είδωλό μου το άγρυπνο.

Σώμα μου, πράγμα μου κι ανάστημά μου,
Μισοφώτιστο, ανεκπλήρωτο και ραγισμένο,
Σχήμα αγγελικό.

Υπόστασή μου και θλίψη μου.

Από τη συλλογή Έξοδος (1968) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης