ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ

      Είχε μια έκφραση μυστηριώδη, σχεδόν ανησυχητική, καθώς

κοίταζε, μέρες τώρα, σ’ ένα σημείο μέσα στην κάμαρα, στάθηκα,

λοιπόν στη σκάλα και προσπάθησα να τραβήξω την προσοχή του

κι όταν, ύστερα, χτύπησε την πόρτα και μπήκε, ήταν τόσο δυστυχι-

σμένος, που η λάμπα πήγαινε μπροστά απ’ αυτόν, μόνη της, «μα

δεν βλέπετε, λοιπόν, πώς κατοικεί μαζί μας;» είπε, οι άλλοι μιλού-

σαν δυνατά και γελούσαν (από φόβο, βέβαια) και μόνο το παιδί

καθισμένο στην άκρη κοίταζε κι εκείνο θλιμμένα στο ίδιο σημείο,

      καί σκέφτηκα ότι αυτό που μας μεγαλώνει είναι, ίσως η ίδια η

παιδικότητα, που μας διώχνει, για να μην, τελικά, εννοήσουμε.

THE ONE WHO COULD SEE

      He had a mysterious expression, almost worrisome as he looked

for days at that same spot in the room therefore I stopped by the stairs

and tried to catch his attention and when he rang the doorbell and

entered he was so miserable the lamp walked ahead of him on

its own “but you don’t see him, he lives with us” he said; the others

talked and laughed loudly (because of their fear of course) and only

the boy sat at the edge and also in sadness looked at the same point

     and I thought what makes us old is, perhaps, the same childhood

that pushes us away so, after all, we won’t understand.