My poetry book THE THORNS OF THE ROSE was released in Romania by Editura Europa.

The following review was written by the poet, translator and educator Mihai Firica.

I thank him for this honour.

 

Τ’ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ–ΚΡΙΤΙΚΗ

Λίγοι ποιητές κατορθώνουν να περάσουν από τη μια κουλτούρα στην άλλη όπως απ’ την Ελληνική στην Αγγλική σαν τον Μανώλη Αλυγιζάκη που μεταφράζει απ’ τα ελληνικά στ’ αγγλικά δίχως να χάνει τίποτα απ’ το αρχαίο κάλλος. Ο Μανώλης Αλυγιζάκης έχει την ικανότητα να μπει στην άβυσσο της ύπαρξης όπου νιώθει τη δόνηση της ζωής κι όπου φορτίζει την καρδιά του με αγάπη κι ελευθερώνει τον εαυτό του απ’ τους φόβους για να σηκωθεί πάνω απ’ το φράγμα της γλώσσας και της ποίησης: το μάτι (κέντρο ) της καταιγίδας, μια τρύπα που οδηγεί προς τα κάτω ανάμεσα σ’ ουρανό και γη.

Ο αναγνώστης της ποίησης του Μανώλη Αλυγιζάκη ανακαλύπτει την κρητική του κληρονομιά μαζί με εικόνες απ’ το αρχαίο Ελληνικό κάλλος που φανερώνονται σιγά σιγά καθώς ο αναγνώστης εμβαθύνει την έρευνα του στο βιβλίο αυτό. Τα ποιήματα είναι εκφραστικά κι αληθοφανή σαν ν’ αποτελούν ένα είδος έκφανσης που ψυθιρίζεται στο τέλος της τελευταίας αναπνοής. Κι όχι για να κριτικάρουν κάτι αλλά να διαιωνιστούν δια μέσου της σαφήνειας τους. Η έλλειψη ασάφειας απαιτεί να κρατά κάποιος πάντα ένα δίχτυ που να ` ναι συνέχεια μπλεγμένο.

Τα ποιήματα του βιβλίου Τ’ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ πανηγυρίζουν το τόλμημα του ανθρώπου που ρισκάρει και πειραματίζεται και μπορούμε να προσθέσουμε ότι αυτά τα χαρακτηριστικά των ποιημάτων τα καθιστούν αναγκαία όχι μόνο να διαβαστούν αλλά και να μελετηθούν απ’ όλους μας. Ο ποιητής κατορθώνει να αριστοποιεί τη χρήση της γλώσσας δια μέσου μιας καλλιτεχνική ροπής του σαν έναν αρματωμένο κυρίαρχο της γλώσσας που χρησιμοποιεί τα όπλα του, τα μέσα του, σαν πίνακες ζωγραφικής αμερίστου αξίας: κι είναι ο Μανώλης Αλυγιζάκης ένας ποιητής, μεταφραστής και επιμελητής ποίησης που κάθε φορά δημιουργεί για τον αναγνώστη ανεπανάληπτες λυρικές εμπειρίες.

Ο ολοφάνερα χαμηλός τόνος της ποίησης του Μανώλη Αλυγιζάκη παραμένει η λάβα που κυλά εύγλωττα στην επιφάνεια και προσφέρει στον αναγνώστη έντονα συναισθήματα καθώς διασχίζει την απόσταση απ’ το αρνητικό στο θετικό άπειρο με σκοπό να προσφέρει στο τέλος έν’ ανθισμένο κόκκινο τριαντάφυλλο στην αγαπημένη του. Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο βαμμένο απ’ το αίμα του καθώς προσπαθεί να κρατήσει για τον εαυτό του τ’ αγκάθια, που δεν είναι παρά τ’απαλά και θανατηφόρα τσιμπήματα των αγκαθιών του ρόδου.

 

~Μιχαήλ Φυρίκα, ποιητής, μεταφραστής, εκπαιδευτικός, Κραϊόβα, Ρουμανία, Σεπτέμβριος 2017

 

 

 

THORNS OF THE ROSE — A REVIEW by Mihai Firica

 

There are just a few poets who succeed to cross different cultures such as the Greek in this case and the Anglo-Saxon when one translates from Greek to English without losing the original wealth. Manolis Aligizakis has the power to flow in the abyss of existence where he feels the vibration of the being and where he charges his heart with love and he liberates himself from his fears in order to rise above the language and poetry barriers: the eye of the hurricane, an open hole going down between sky and the ground.

When you read Manolis’ poems you feel the inherited Cretan culture along with paintings of the ancient Greek wealth that become clearer and clearer as the reading progresses. His poems are expressive and sound as if they constitute a judgement uttered at the end of the last breath. Not to self-condemn but to be saved through lucidity. The absence of vacuity calls for the fishing net constantly tangled.

Poems from his book THORNS OF THE ROSE are celebrated through the risk of experiment and we can add that this volume is the essential poetry each and every one of us should read. Manolis succeeds to control his use of language through an assumed art as an armoured master who becomes the Lord of his weapons and it becomes a display of art as it goes through an ample path: from being a poet to be a  translator and an editor Manolis creates new lyric experiences.

The obvious quietness of Aligizakis’ poems remains the magma that flows eloquently to the surface and offers the reader strong emotions as he crosses the distance from the minus to the plus of the infinite in order to offer at the end a rose to his lover. A red rose coloured by his own blood while he keeps for himself the thorns, this being the tender deadly pinches of the Thorns of the Rose.

 

~ Mihai Firica, poet, translator, educator, Craiova, Romania, Sep 2017.