[Ενότητα Α’. Το δίχτυ των ψυχών]

Κρυστάλλινο φιλί

Πολλή ομορφιά σ’ έχει σκεπάσει,
Πολλή ομορφιά, πολλή κι ασάλευτη.

Με τι χέρια να σε κρατήσω,
Να μη ραγίσει και σχιστεί το αλάβαστρο,
Να μη γλιστρήσει και χαθεί μες απ’ τα μάτια
Το ατόφιο σου κορμί σαν το χρυσόψαρο.

Δεν ξέρω τι να κάμω.

Να σε σκεπάσω μ’ ένα πανί,
Μ’ ένα σεντόνι να σε κρύψω;

Να σ’ αγκαλιάσω ή να σε κλάψω;

Ψάχνω τα στήθη, ψάχνω τα μαλλιά,
Φιλώ τα χείλη σου να σε ξυπνήσω.

Είναι μια ερημία πάνω στα χείλη,
Είναι μια ερημία τρομαχτική.

Σαν όταν σκύβεις και φιλάς
Τα χείλη σου στον καθρέφτη

Και σε φοβίζει το ψυχρό κρυστάλλινο φιλί.

Από τη συλλογή Το δίχτυ των ψυχών (1965) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΚΟΥΡΤΙΝΑ

Το άγγιγμα σου έγινε πια βαρύ
Βρώμική λύπη με κατέκλυσε
Σκοτείνιασαν τα σύνορα
Ο όχλος άρχισε να σπάει το κέλυφος που τον είχα
τοποθετήσει
Κατευθυνόταν ενάντια μου
Τα ναυαγισμένα μου λόγια δεν με σώζαν πια
Μια φωτογραφία η ερημιά μου λυώνει
Σου χάρισα όλες μου τις προσευχές, τι μου μένει
Είχα μάθει να ακούω την νύχτα κοντά σου
Νόμιζα ότι με άκουγες, νόμιζα ότι ήμουν εκεί
Εκεί που ήσουν εσύ,
Που με πάει τώρα η ζωή,
Μακριά από εσένα
Ρωτάω μα η απάντηση ανεξέλεγκτη πήζει το αίμα
όσο κάθομαι εδώ και θυμάμαι
Μέσα στην φωτιά
καίγομαι αλλά δεν κάνω τίποτα
Μόνο θυμάμαι,
μέσα στην φωτιά δίχως καν φωνή
Θυμάμαι εσένα.

*
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Υπάρχει ένα οριακό ενδιαφέρον στον έρωτα.
Παραπέρα δεν μπορώ να πάω.
Παραπέρα υπάρχουν οι αθεράπευτες πληγές σου.
Υπάρχει το πένθος σου.
Το πένθος σου για τις πληγές
Που ούτε ο έρωτας γιατρεύει.
Και το μόνο που…