Κανένας δεν ψάχνει για τις λέξεις. Μία εύκολη ρίμα, ένα πρόχειρο ρήμα. Σχέσεις πριν γίνουν υπόσχεση. Άνθρωποι πριν γίνουν τοπία. Αφρικάνικα σύνορα, ανταλλάξιμες μοναξιές. Τσιγάρα πριν γίνουν φεγγάρι. Δεν είναι πια μυστικό. Κάτω από όλους αυτούς τους τόνους καθημερινής τρέλας και αηδίας κρύβεται μια σπαρακτική σιωπή.
they sing thinking of creating art nor the old Circe in her lust hidden in windbags forever sealed nor the misbehaving Nausica trapped in the wrong age
in white socks and childish dresses. Nor the Lestrygonians nor the lotus that keep him away from her. Nor Poseidon’s petty angers and the mix-ups with his old companions. Penelope knows by now her last message will remain unanswered, they’ll never talk to each other again, logic compels him to stay away from her, all over her suitors drink raki and roll like lions in the arena males who sniff lust and with their arrows define space. And Odysseus? Penelope doesn’t remember of him anymore. Only that one night she slept with a stranger and when she asked of his name he answered: ‘I’m No one’
Το άδειο ποτήρι του νεκρού είναι·
μην τσουγκρίζεις μαζί του.
Σταγόνα δεν πέρασε ποτέ
Νέκυια σε ονόμασαν παλιά και Άδη
και Τάρταρα της Γης έγκατα λυώνοντας
τα κόκκαλα όσων έζησαν στο πάνω Φως·
Ου Τόπος
που με πουλιά κι ανθούς
χαράματα και δειλινά και νύχτες μαγικές
τον τραβούσαν κάτω – όλα πονούν εδώ μονολογούσε
(υπάρχουν πετούμενα στον Άδη; Γιατί
δεν απαντούν οι λέξεις;)
Αν πρόλαβε κάποιο κερί ν’ ανάψει
λίγο κατόπιν έσβησε στον άνεμο
τρεμούλιασε η λάμψη του και χάθηκε οριστικά
από ανίκητο μαύρο του θανάτου.
…Καιρός των θηρίων πάλι.
(Θεσσαλονίκη, 22.2.2016)
~~..~~
ΤΟ ΧΙΟΝΙ
Φαρμακωμένα τα γηρατειά ψέματα λένε
Δεν άνοιγαν τα χείλη του πώς να μιλήσει
σαν κάτι μεταξύ ζωής και θανάτου –
κοσκίνιζε το χιόνι ο ουρανός
χειμώνα καιρό δίσεκτα χρόνια
το φόρτωνε στα μονοπάτια της σιωπής
τώρα λευκά τα ρόδα τ’ ουρανού στο χώμα
κάτω από το πέλμα της περαστικής ζωής εκεί που…