Του Γιάννη Τσιτσίμη

Απόψε πονάω σ’ όλες μου τις απογνώσεις
κάνει πολύ κρύο κάτω απ’ τη σκιά
της ζωής μου που γέρασε
βαθιές γουλιές οι μελαγχολίες
είναι πληρωμένοι δολοφόνοι
ας οργανωθεί πια η σφαγή
απ’ ό,τι αγαπάω ακόμα

Από τη συλλογή Εκεί-πέρα εδώ (μέρος III) (εκδ. Ίκαρος, 1979)

Υπάρχουν κάποιες διαδρομές που στενεύουν, κλείνουν τον ορίζοντα, κι αυτές έχουν να κάνουν με την απόφαση (η το δικαίωμα) του να επιλέξει κάποιος να είναι ποιητής. Από το σημείο αυτό και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Και γυναίκες που βίωσαν την ποίηση ως δραματουργό, γενετήσιο και αναστάσιμο στοιχείο εντός τους, υπήρξαν ελάχιστες στη χώρα μας, ακολούθησαν δε την ίδια καταστροφική και συμπαντική διαδρομή στις περιθωριακές γειτονιές του κόσμου.

Σημείο πρώτο: μετατρέπει η ποίηση αληθινή, σπαραχτική ποίηση τη γυναίκα-δημιουργό σε στοιχείο περιθωρίου; Αν δοκιμάσουμε να δούμε την πορεία της Μαρίας Πολυδούρη, της Μάτσης Χατζηλαζάρου ή της Κατερίνας Γώγου, θα διαπιστώσουμε μία δύναμη που τις…