Γράφει ο Bill Hunchback

Με τον Θεόδωρο Μπασιάκο γνωριστήκαμε ένα βράδυ «ποιήσεως στο δρόμο». Αυτό έγινε στο ουζερί της Τζένης στα κάτω Πατήσια κατά τη διάρκεια μιας βραδιάς που είχα οργανώσει εκεί πριν από 7-8 χρόνια βλέποντας ότι η ποίηση και γενικότερα η λογοτεχνία στη χώρα μας έχει εξοκείλει σε μια ακαδημαϊκού χαρακτήρα μικρο-ομάδα αλληλοχαϊδευόμενων αστών που προπληρώνουν τα έργα τους ώστε να μπορούν μετά να μιλούν για αυτά με μια ελαφρά (ή βαρύτερη) κομπορρημοσύνη και να χρησιμοποιούν δύσκολες, δήθεν, λέξεις ή συντακτικές κορδέλες για να δικαιολογήσουν την ομάδα και τον εαυτό τους εντός της.

Ό,τι πιο φρικτό για την τέχνη και τη Μούσα το βρίσκω αυτό. Την αγιαστούρα της συντεχνίας. Τους κύκλους…

Εκείνη η πρώτη βραδιά ήταν ένα σκληρό ρίσκο για το οποίο καλό ήταν να έχει κανείς χαλκό στα έντερα και στο στομάχι, καθότι εννοείται πως η επίθεση υπήρξε αμείλικτη, ειρωνική και, ως συνήθως, ψίθυρος από μακριά…