Η ποίηση μπορεί να πραγματωθεί σαν αυθεντική χειρονομία μέσα στην καθημερινή ζωή και να χλευάσει τις κανονικότητες δημιουργώντας μια παράδοξη προοπτική… Και τότε οι κοινότοπες πράξεις μπαίνουν κάτω από μια σοβαρή αμφισβήτηση.
Όσοι συγχέουν την ποίηση μ’ ένα λογοτεχνικό είδος και μόνο είναι εν μέρει δικαιολογημένοι. Θα λέγαμε όμως, πως μοιάζει σα να μπορεί να δει κάποιος στην ενασχόληση με το πολιτικό μόνο τη καθεστωτική πλευρά του, δηλ. άσκηση εξουσίας ή/και επιδίωξή αγνοώντας ή μπερδεύοντας την πολιτική συνείδηση και αντίσταση. Δεν είναι περίεργο όταν ακόμα και την ασυμβατότητα της ποίησης με τη λογική και το συντακτικό της γραμματικής προσπαθούν να κρατήσουν, διαφημίζοντας ή διδάσκοντας, στα επίπεδα μιας τακτοποιημένης γλώσσας καλλωπισμού. Δεν είναι περίεργο όταν αναλογιζόμαστε τους διαχωρισμούς που έχει καταφέρει το εμπόριο κουλτούρας. Υπάρχουν, παρ’ όλα αυτά, εδώ όπως και σε κάθε τέχνη κάποια θραύσματα αυθεντικής έκφρασης, ανεξάρτητα σε ποιο μορφικό ρεύμα ή πρωτοπορία ανήκουν (το ενδιαφέρον των πρωτοποριών συνίσταται…