Πε­ρι­κλῆς Κο­ρο­βέ­σης[Ἀ­φι­έ­ρω­μα 13/14 (Κάθε Κυριακή)]

Στά­λιν

ΓΙΑΚΟΜΠ, γιὸς τοῦ Στά­λιν, δὲν ἄν­τε­ξε ἄλ­λο. Ἀ­πο­φά­σι­σε νὰ δώ­σει τέ­λος στὴ ζω­ή του μὲ ἕ­ναν πυ­ρο­βο­λι­σμό. Ὅ­ταν ξύ­πνη­σε δὲν βρέ­θη­κε στὸν ἄλ­λο κό­σμο, ἀλ­λὰ στὸ νο­σο­κο­μεῖ­ο. Πά­νω ἀ­πὸ τὸ κε­φά­λι του ὁ στορ­γι­κὸς μπαμ­πάς του. «Οὔ­τε αὐ­τὸ δὲν εἶ­σαι ἄ­ξιος νὰ κά­νεις», τοῦ εἶ­πε. Κά­τι ἤ­ξε­ρε ὅ­ταν τὸ ἔ­λε­γε αὐ­τό. Δὲν εἶ­χε ἀ­φή­σει κα­νέ­ναν ζων­τα­νὸ ἀ­πὸ τοὺς πα­λιοὺς μπολ­σε­βί­κους, τοὺς στε­νοὺς συ­νερ­γά­τες τοῦ Λέ­νιν. Ἀ­νά­με­σά τους Μπου­χά­ριν, Ζι­νό­βι­εφ, Κά­με­νεφ. Τὸν ἱ­δρυ­τὴ τοῦ Κόκ­κι­νου Στρα­τοῦ, τὸν Τρό­τσκι, τὸν δο­λο­φό­νη­σε ἀρ­γό­τε­ρα στὸ σπί­τι του στὸ Με­ξι­κό. Τὴν ἴ­δια δο­λο­φο­νι­κὴ μα­νί­α εἶ­χε καὶ μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους τῶν γραμ­μά­των καὶ τῶν τε­χνῶν. Ὁ Μπάμ­πελ καὶ ὁ Μέ­γι­ερ­χολντ ἐ­κτε­λέ­στη­καν. Ὁ Μα­γι­α­κόφ­σκι, γιὰ νὰ μὴ συλ­λη­φθεῖ, αὐ­το­κτό­νη­σε. Ὁ Σαγ­κὰλ καὶ ὁ Καν­τίν­σκι αὐ­το­ε­ξο­ρί­στη­καν καὶ τὴ γλί­τω­σαν στὸ πα­ρα­πέν­τε. Ἡ μορ­φή τους σβή­στη­κε ἀ­πὸ ἱ­στο­ρι­κὲς φω­το­γρα­φί­ες. Τὰ ὀ­νό­μα­τά τους ἐ­ξα­φα­νί­στη­καν ἀ­πὸ τὰ βι­βλί­α τῆς Ἱ­στο­ρί­ας. Ὁ κομ­μου­νι­σμὸς εἶ­χε θρι­αμ­βεύ­σει…

καταδύομαι

Άνεμος με δάχτυλα φυσά
Καταμεσής του Αυγούστου
δύο φουντωμένες ουρές χαϊδεύονται
τέσσερα μάτια ράβονται
Άλλη μια κόρη γεννήθηκε
Αδιάβροχη είναι -νομίζει-
Ξέρει πως δεν ξέρει αν
το φθινόπωρο θα κρατά ομπρέλα
θα βραχεί
ή θα πνιγεί
Προς το παρόν -λέει- έχει καύσωνα

*

ημερολόγιο σποράς και φυτέματος

Αφού οι κόρες των ματιών ακόμη διαστέλλονται
κι η νύχτα στο βογκητό της μέρας
ντυμένη καπνίζει
κι αφού το σώμα σου στυλώνεται
με μαγκούρα τη λέξη,
σκοτούρες
άτυπης εκεχειρίας
διαθλώνται σε φως

Σε χέρια τεχνιτών
διυλίζεται η σκόνη
φυτρώνουν ακόμη
νεραντζιές στην Πατησίων

*Από τη συλλογή “εντωμεταξύ”, εκδ. Ενύπνιο 2022.