Ιωάννης Καποδίστριας: Ο πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους

ellas's avatarΕΛΛΑΣ

ioannis_kapodistriasΈλληνας πολιτικός και διπλωμάτης. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία.

View original post 1,725 more words

Yannis Ritsos – Poems, Volume I

Η Ελένη/Helen

Δεν κοίταξα άλλο· ούτε άκουγα σχεδόν τις πολεμόχαρες κραυγές τους —
εγώ, ψηλά, στα τείχη, πάνω απ’ τα κεφάλια των θνητών, αέρινη, σάρκινη,
χωρίς ν’ ανήκω σε κανένα, χωρίς να ’χω κανενός την ανάγκη,
σα να ’μουν (ανεξάρτητη εγώ) ολόκληρος ο έρωτας, — ελεύθερη
από το φόβο του θανάτου και του χρόνου, μ’ ένα άσπρο λουλούδι στα μαλλιά μου,
μ’ ένα λουλούδι ανάμεσα στα στήθη μου, κι ένα άλλο στα χείλη να μου κρύβει
το χαμόγελο της ελευθερίας.
Μπορούσαν
κι από τις δυο πλευρές να με τοξεύσουν.
Έδινα στόχο
βαδίζοντας αργά πάνω στα τείχη, σχεδιασμένη ακέρια
στον χρυσοπόρφυρο ουρανό της εσπέρας.
Κρατούσα τα μάτια κλεισμένα
για να ευκολύνω μια εχθρική χειρονομία τους — γνωρίζοντας στο βάθος
ότι κανείς δεν θα τολμούσε. Τα χέρια τους τρέμαν απ’ το θάμβος
της ομορφιάς και της αθανασίας μου —
(ίσως τώρα μπορώ να προσθέσω:
δεν τον φοβόμουν το θάνατο, γιατί τον ένιωθα πολύ μακριά μου).

I didn’t watch anymore I hardly even heard their

             war-thirsty cries –

high up on the walls I was above the heads of mortals airy

             made of flesh

belonging to no one without need of anyone

as if I was independent absolute love – free

from fear of death and time with a white flower

             in my hair

with a flower between my breasts and another in my lips

              hiding for me

the smile of freedom

             They could

have shot at me from both sides with their arrows

              I presented

an easy target walking slowly on the walls completely intact

              in the golden purple evening sky

              I kept my eyes closed

to make every hostile gesture from them easy – knowing

              deep inside

that none of them would dare Their hands trembled with awe

              at my beauty and immortality –

(maybe I can add now that

I didn’t fear death because I felt him so far away)

https://www.amazon.com/dp/1926763076

Katerina Anghelaki Rooke, Selected Poems

THE INITIATE

The initiate dressed in white will always dwells in caves

and the oleanders will redden behind him

the pebbles sprinkled by the holy rain

the whole gorge that follows.

I also go near with my serpent-self

the estuary of passion.    

My soles — the last lovers —

carry me lightly

as if I had no heaviness in my consciousness.

The one who attracts me stops, thin,

dressed in white and having a ponytail;

he smells a strong odor like devil rosemary

while he exhumes the beautiful fragrance of a dead angel.

The leafage of the carob-tree

hides something quivering and invisible

felt only by that quivering and invisible sense

that we have inside us. 

The initiate is very thin;

His pants only balloon a little

in the front and a little in the back

as flesh air fills his shirt.

The sponsor of earth lowered me

with the unanswered questions in my tongue

to a cave that instead of a mouth

had a hole in the sky.

Under it stood

the provider of the inconceivable

with his palms turned upwards

he milked the light-blue.

He stirred a little;

was perhaps the unforeseen from above

that pushed him

or the earth, slave of precision

that shook him from his foundations?

He smiled with eyes, with teeth of metal

then I thought I had skipped

something very important before

time and day had given birth to me.

Thus I firstly asked about time

which passes by quickly these days

with wings that only have time

to caress me, the wilted one.   

When you’re young — the translator

of the timeless explained to me —

you’re by nature satiated

as if you gorged yourself

in an extra rich meal.

Full of endless future

one hour seems as the whole feast

seasons have no end

eons separate fruits from snow

stodgy seconds sit heavy over the weeks.

The newly found body

isn’t about to get hungry

— truly how did they store so many

moments under the fresh skin? —

the newly recruited body

won’t get hungry anymore.

Only later, when the storage facility  

starts to empty of life

and fills with insecurity

what is five years, you might say,

I didn’t even get their smell

while all along with more bulimia

you swallow the half-chewed mouth-fulls

from the leftovers of your time-portion.

We walked out of the cave

and we felt as reborn

as if made of stones and soil.

Half as a blessing half as a punishment

he wrapped my aged body with aroma.

Then I understood what I had skipped:

it doesn’t relate to my birth

but to a death I hadn’t mourned yet

a death that I hadn’t died yet. 

https://www.amazon.com/dp/1926763521

Poem of the Week, Ithaca 534

WAITING

Like drought, for rain;

Like a famished one, for a morsel of food;

Like one drowning, for a rescuer;

Like one dying, for rebirth . . .

I am waiting for you.

H. S. Shiva Prakash, India

From: “Like Earth to Stars”,
(Poems 2008–2014)

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ

Σαν η ξηρασία τη βροχή

ο πεινασμένος μια μπουκιά ψωμί

ο πνιγμένος το σωτήρα του

ο πεθαμένος την αναγέννηση του

σε περιμένω

Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translated by Manolis Aligizakis

Guido Catalano, Τρία ποιήματα

Teflon's avatarΤεφλόν | Ποιητικό Σκεύος

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΚΕΡΑΣΙΑ;

Μπορεί να πεθάνει κάνεις από κεράσια;
Πόσα κεράσια πρέπει να φάω
για να πεθάνω από κεράσια;
Αν θα ’πρεπε κάποια στιγμή ν’ αυτοκτονήσω
θα σκότωνα τον εαυτό μου με κεράσια.

Και μπορεί να πεθάνει κάνεις από έλλειψη γατιών;
Πόσο καιρό
θα μπορούσα να ζήσω χωρίς γάτα στη ζωή μου;
Κάποια στιγμή θα με βρουν νεκρό
κι o ιατροδικαστής θα πει:
«Ρε γαμώτο, πρώτη φορά βλέπω κρίση απώλειας γάτας σε τέτοιο βαθμό».

Και μπορεί να πεθάνει κάνεις απ’ την έλλειψη των φιλιών σου;
Πόσο καιρό μπορώ να επιβιώσω χωρίς τα φιλιά σου;
Μια μέρα θα πέσω σε κώμα απ’ την έλλειψη των φιλιών σου
κι ο γιατρός θα πει:
«Ρε γαμώτο, τρέξτε να τη βρείτε τώρα!»
«Ποια;» θα ρωτήσει η νοσοκόμα.
«Τι θα πει ποια; Αυτή που τον φιλούσε!»

View original post 416 more words

Συγκρούσεις και κοινωνικές αναταραχές στην Κύπρο του 1300 π.Χ.

ellas's avatarΕΛΛΑΣ

Ανακαλύφθηκε φρούριο όπου είχαν συμβεί δραματικά γεγονότα στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού.

Ένα φρούριο στο οποίο είχαν συμβεί δραματικά γεγονότα πριν από 3000 και πλέον χρόνια εντόπισαν στην Κύπρο, στην θέση Επισκοπή-Παμπούλα αμερικανοί αρχαιολόγοι του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι, που διερευνούν στην περιοχή μία αρχαία κυπριακή πόλη. Η σκάλα που οδηγούσε σε έναν κυκλικό πύργο του φρουρίου είχε καταστραφεί κατά τη διάρκεια βίαιων συγκρούσεων και αυτό θεωρείται ως μία ακόμη απόδειξη των μεγάλων κοινωνικών αναταραχών που έγιναν στην Κύπρο στις αρχές της Ύστερης Εποχής του Χαλκού (1300 – 1100 π.Χ), όπως δείχνουν και τα νεκροταφεία της ίδιας περιόδου, τα οποία χαρακτηρίζονται ως χώροι μαζικής ταφής.

View original post 335 more words

Πε­ρι­κλῆς Κο­ρο­βέ­σης: Τὰ βή­μα­τα τῶν ἐ­κτε­λε­σμέ­νων

planodion's avatarΠλανόδιον - Ιστορίες Μπονζάι

Πε­ρι­κλῆς Κο­ρο­βέ­σης[Ἀ­φι­έ­ρω­μα 12/14 (Κάθε Κυριακή)]

Τὰ βή­μα­τα τῶν ἐ­κτε­λε­σμέ­νων

ΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ εἴ­μα­στε ἀ­πὸ τὴν Κοκ­κι­νιά. Ἀ­κού­σα­με τυ­χαῑ­α κά­ποι­ες λέ­ξεις: Ἐ­λευ­θε­ρί­α, Ἰ­σό­τη­τα, Ἀλ­λη­λεγ­γύ­η. Καὶ τὶς πι­στέ­ψα­με. Τὶς βρή­κα­με ὡ­ραῖ­ες. Δὲν ξέ­ρα­με πό­σο ἐ­πι­κίν­δυ­νο ἦ­ταν. Καὶ βρε­θή­κα­με στὶς φυ­λα­κὲς Ἀ­βέ­ρωφ τὸ 1949. Κά­θε πρω­ῒ παίρ­ναν κά­ποι­ον ἀ­πό μᾶς καὶ τὸν πή­γαι­ναν γιὰ ἐ­κτέ­λε­ση. Ἀ­κού­γα­με τὰ βή­μα­τά του ποὺ ἀ­πο­μα­κρυ­νόν­του­σαν στὸ δι­ά­δρο­μο μέ­χρι νὰ σβή­σουν. Καὶ μα­ζί τους μιὰ ζω­ή. Ἐ­γὼ ἐ­πέ­ζη­σα. Καὶ ὅ­μως τὰ βή­μα­τα τῶν ἐ­κτε­λε­σμέ­νων εἶ­ναι τὰ μό­να ποὺ θυ­μοῦν­ται πὼς ὑ­πάρ­χω.

Πη­γή: Πα­ρά­πλευ­ρες Κα­θη­με­ρι­νὲς ἀ­πώ­λει­ες (μι­κρὰ κεί­με­να, Οἱ ἐκ­δό­σεις τῶν συ­να­δέλ­φων, 3η ἔκδ., 2014).

Εἰσαγωγὴ στὸ ἀφιέρωμα:

Ἡρὼ Νι­κο­πού­λου: Πε­ρι­κλῆς Κο­ρο­βέ­σης – Ζω­ντα­νὴ μνή­μη ἑ­νὸς φί­λου.

Πε­ρι­κλῆς Κο­ρο­βέ­σης (Ἀρ­γο­στό­λι Κε­φαλ­λη­νί­ας, 1941-Ἀ­θή­να, 2020). Σπού­δα­σε θέ­α­τρο μὲ τὸν Δη­μή­τρη Ρον­τή­ρη, ση­μει­ο­λο­γί­α μὲ τὸν Ro­land Bar­thes καὶ πα­ρα­κο­λού­θη­σε μα­θή­μα­τα τῶν Ρ. Vi­dal Na­quet, Μαρ­σὲλ Ντε­τι­έν, Κορ­νή­λιου Κα­στο­ριά­δη καὶ ἄλ­λων στὸ Πα­ρί­σι. Ἀ­πὸ μι­κρὴ ἡ­λι­κί­α με­τεῖ­χε ἐ­νερ­γὰ στὸ μα­χη­τι­κὸ δη­μο­κρα­τι­κὸ κί­νη­μα τῆς…

View original post 99 more words