Photo by Germain Droogenbroodt, Santa Maria Navarrese, Sardinia

Memories Belong to No One

For M. P.

A friend had told him about it:
when her sister’s coffin had entered the church
and “exactly at that moment,” a ray of sunshine
from the sky (was it spring?), so far cloudy,
had split the nave in two.

Yesterday (years later), in another place, in another city,
that image jumped into his mind again when
the illuminated church (candles, chandeliers, summer sun),
instead, suddenly darkened at noon—a cloud passing by—
“exactly at the moment” when the little whitish disk
was raised above the chalice and towards the dome.

And, in a little while, where will this memory end?
In the midst of the common region,
somewhere in the world,
where souls leave their remains;
but every now and then, repentant,
for a few moments return.

Paolo Valesio, Italia (1939)
English translation by Germain Droogenbroodt, Stanley Barkan and the author

I RICORDI NON APPARTENGONO A NESSUNO

Per M. P.

Un’amica gli aveva raccontato
quando era entrata in chiesa la bara della sorella
e “in quell’istante esatto” un raggio di sole
dal cielo (era primavera?) finallora annuvolato
aveva spaccato la navata in due.

Ieri (dopo un trascorso d’anni), in altro luogo e altra città
questo gli è ribalzato nella mente quando
la chiesa illuminata (candele, lampadari, sole estivo)
si è invece oscurata d’un tratto a mezzogiorno
─passaggio d’una nuvola─
“proprio nel momento” quando il dischetto biancastro
veniva elevato sopra il calice e verso la cupola.

E dove finirà tra pochi giorni, questo ricordo?
Nella regione intermedia e comune
da qualche parte nel mondo
dove le anime lasciano i loro scarti;
ma ogni tanto, pentite,
fanno per qualche attimo ritorno.

PaoloValesio, italia (1939)

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙς ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ

Ένας φίλος του είχε πει πως

όταν μπήκε το φέρερτο της αδερφής του στην εκκλησία

εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μια ηλιαχτίδα,

απ’ τον ουρανό που ως τότε ήταν συννεφιασμένος

χώρισε το ναό στα δύο.

Χθες, χρόνια μετά, σε κάποιο άλλο τόπο,

σε κάποια άλλη πόλη,

η εικόνα εκείνη ξανάρθε μπροστά στα μάτια του

η εκκλησία μές στην λαμπερότητα της

απ’ τα κανδήλια, τους πολυελαίους, τον καλοκαιρινό ήλιο

καταμεσήμερο, ξάφνου σκοτείνιασε —

ίσως κάποιο περαστικό σύννεφο —

ακριβώς τη στιγμή που ο ολόασπρος δισκος του ήλιου

υψωνόταν πάνω απ’ το δισκοπότηρο προς τον τρούλο

Πότε και πού αλήθεια θα ξεχαστεί αυτή η εικόνα;

Στη μέση της επαρχίας τους,

κάπου στον κόσμο

καθώς ψυχές εγκαταλείπουν το πτώμα τους

ή μήπως συχνά, επαναλαμβανόμενο

το γεγονός ξαναγυρνά;

Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translated by Manolis Aligizakis