a second

My hands are cold.

                                              I’ve gone out into the street,

I’ve settled the minor matter

and returned home to take again

my place at this table.

                                              I then discovered

the coldness of my hands,

                                              a sign

which disturbs me perhaps without justification,

it’s just a little thing to have cold hands.

This cold of November

is in my hands, nothing else.                

                                                              It’s me:

I see the simple Greek vase

and the usual evening around me.

But it’s very rare for me to have cold hands.

In a fleeting second, my thought has seen

the probable fog, the filled out gray leaf

where the name I have would be crossed out

with the frosty ink of the end.

ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ

Τα χέρια μου είναι κρύα

                              βγήκα έξω στο δρόμο

να ταχτοποιήσω κάτι ασήμαντο

γύρισα σπίτι κι έκατσα στο τραπέζι

                               Τότε διαπίστωσα

πόσο κρύα είναι τα χέρια μου

                                σημάδι

που μ’ ανησυχεί ίσως δίχως λόγο

ασήμαντο να `χεις κρύα χέρια.

Το κρύο του Νοέμβρη

στα χέρια μου, τίποτε άλλο.

                                Εγώ είμαι:

Βλέπω το απλό Ελληνικό βάζο

και το συνήθες βράδυ ένα γύρο μου.

Μα σπάνια έχω κρύα χέρια.

Μια φευγαλέα μου σκέψη παρατηρεί,

μες στην ομίχλη, το γκρίζο φύλλο

με τ’ όνομα μου ξεγραμμένο

με την κρύο μελάνι του τέλους.

Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translated by Manolis Aligizakis

Antonio Cabrera, Spain, (1958 – 2019)