PASSION
Of which passion you speak?
The passion of you letting yourself loose
in each vexedness of your space?
The passion of you answering like a limpet?
The passion of you battling your passions
which you don’t take into account?
Then,
you talk about the freedom of the unattached?
I want your freedom when in exile
yes, when in exile, because
if you want to abolish exile
you first have to recognize and accept it.
Time
You said you will go to the island
to enjoy the sea
for a few days while
I had to stay behind pounding
my heartbeats-seconds
on the anvil of time
you said you planned to go
to the island, to enjoy the sea
for a few days while
I remained here
with the clock’s echo
hardened quartz pounding
on the temples of my mind
SHAPE OF ABSENCE VIII
The houses where young children died have become holy.
Shadows freeze and multiply in the hallways.
A glass, forgotten on the table, resembles a chalice.
A towel that hangs from a nail is a greeting from afar
and the talkative distance hides behind it. At night, when
they turn the lights off,
the flame of a cigarette, all alone in the mirror,
resembles the lonely fire the dead children have put on
at the far end of the Saint John field. And still
the crawl of a small cockroach on the newspaper that
fell on the floor resembles a small car that passes
the tunnel bringing a concealed official tiding.
Έξοδος
I
Σιγά σιγά περνούμε προς την έξοδο
Δενδρόκηπος
Φεύγει το σώμα το νεκρό, το πράγμα∙
Φεύγει να εγκατασταθεί, να λείψει από το φως.
Το παίρνουν και το παν, το σέρνουν άλογα.
Σκιές το συνοδεύουν, το ξεπροβοδούν
Αλλοτινά φαντάσματα και λυπημένα.
Ως να πενθεί το φως, ως να ερημώνεται.
Το ’ντυσαν το πράγμα το νεκρό,
Το ’ντυσαν, το στόλισαν να ’ναι ωραίο.
Η εικόνα μου ήταν, η ομοίωσή μου.
Είχε τα μάτια μου, τα χείλη μου,
Τα ηλιοφώτιστα παράθυρά μου.
Το μέτωπό μου, το σχιστό πηγούνι.
Τον καθημερινό κρυφό καθρέφτη μου.
Το κάλλος μου ήταν, το είδωλό μου το άγρυπνο.
Σώμα μου, πράγμα μου κι ανάστημά μου,
Μισοφώτιστο, ανεκπλήρωτο και ραγισμένο,
Σχήμα αγγελικό.
Υπόστασή μου και θλίψη μου.
Από τη συλλογή Έξοδος (1968) του Γιώργου Θέμελη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης
Το δαχτυλίδι του Θησέα, ένα μυκηναϊκό σφραγιστικό δαχτυλίδι, που βρέθηκε τυχαία μέσα στα χώματα από τις εκσκαφικές εργασίες στο βράχο της Ακρόπολης τη δεκαετία του 1950, παρουσιάζεται στο κοινό της Αθήνας για πρώτη φορά.
View original post 244 more words
POEM BY MARIA POLYDOURI
ONE DAY I CAME
Guided by your holy love, one day
I came to the glaucous waves
and you let me see the flaming
wound on your youthful heart
and in your calm voice you said to me
this was the endless misery of your life
you felt that I reached deep in your heart
your tears flowed most sweetly
the joy of joys in tears when we sang
to the same tune, a bitter omen
even perhaps forgetting our loneliness
and I ran away to welcome the waves
that I’d sprinkle joy upon your face
with the sea’s most bitter froth.
Image
Like an ancient
repeatedly hymned sin
your body that I crave
to re-explore
gleams in my mind
like that first time
under the shade of the olive tree
jealous, sophisticated,
eternal wisdom staring
and softly whispering
yes, yes
Ο δρ Μάικλ Σάμπσον μιλάει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
Με κείμενα γραμμένα κυρίως στα αρχαία ελληνικά, οι πάπυροι, που οι περισσότεροι έχουν βρεθεί στην Αίγυπτο λόγω των ειδικών συνθηκών διατήρησης της ερήμου, έγιναν αντικείμενο διακριτής επιστήμης, της παπυρολογίας, στα τέλη του 19ου αιώνα. Η ανακάλυψη πολυάριθμων χειρόγραφων παπύρων σε αρχαιολογικές θέσεις, όπως αυτές κοντά στην όαση Φαγιούμ, έδωσαν όχι μόνο την αφορμή για τη γέννησή της, αλλά και το λόγο που σήμερα έχουν διασωθεί σημαντικότατα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, όπως αυτά της λυρικής ποιήτριας Σαπφούς, η οποία έζησε στη Λέσβο τον 7ο αι. π.Χ.
View original post 993 more words
ΠΟΙΟΣ ΠΑΙΖΕΙ
(για τη Ρενάτα Φοντένλα)
ποιος παίζει
τη συμφωνία των τρεμάμενων ίσκιων;
το νερό στάζει σταγόνα-σταγόνα
αφήνει αποτυπώματα στις πέτρες
ο ήλιος ανατέλλει
και μικρά κομμάτια απ’ το σκοτάδι είναι
απλωμένα στον άσπρο τοίχο του σπιτιού σου
οι ίσκιοι
της ελιάς
του φανοστάτη
και
του πουλιού που κουρνιάζει πάνω του
ο άσπρος τοίχος
υγραίνει τους ίσκιους
σταγόνα-σταγόνα
φύλλο-φύλλο
απ’ τις ρωγμές του τοίχου
μικρά φυτά
μικροί ίσκιοι ξεπετάγονται
για να φθάσουν στις ρίζες του δέντρου
στον φανοστάτη στο πουλί
ο ήλιος έχει μπει στο σπίτι σου
η πόρτα είναι ανοικτή
αλλά
το σπίτι άδειο
ο ήλιος στέκεται στο κατώφλι σου σιωπηλά
*Αγγλικός τίτλος “Who’s playing”, από τη συλλογή “Being Here”.
***
ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ
To πηγάδι της ψυχής μου δεν θα ξεραθεί ποτέ
Μπορείς να σβήνεις τη δίψα σου εκεί, σε κάθε ενσάρκωση.
Η δίψα είναι απέραντη το ίδιο και το νερό.
Άχρονο είναι το φεγγάρι που επιπλέει στην επιφάνειά…
View original post 104 more words
POEM BY HARRIS VLAVIANOS
LORD BYRON JUST BEFORE, JUST AFTER
If you lament for your youth why you live?
Here is the land of the glorious death
rush into the battle, give your last breath
without hesitation at this very point
long for — it’s easy to long, not to find —
your burial site, soldier, the most appropriate for you
then, look here, choose the soil
where you will lean and rest
Today I turn thirty years old, Messologi, January 22, 1824
Who could be a writer
if one had something better to do?
Lord Byron asked his Greek servant
as he looked through the open window
of his old crumbly house
at the hordes of the Ottoman Empire soldiers
encircling the walls of the city.
He had just finished
the first verse of the poem
which was meant to be his last.
He turned thirty years old that day.
Three months later
the strange, civil-warred place
which he had chosen as his homeland
would grace him his wish:
a death worthy of his name
an heroic exit from the unbearable boredom of poesie
Manolis 