Η ΜΟΥΣΙΚΗ

       Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου τα-

ξιδεύει — πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει

ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και

μια περούκα μαδημένη — γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το

μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαι-

ζε κάτι διαφορετικό — μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας

έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα

ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή

ρεμβασμός

      αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.

MUSIC

     Sometimes, especially at night when it rains, my mind

travels, quite often to my childhood years. Then the violin

teacher appears. He wears a faded morning coat and his

dishevelled hair piece; we laugh at him. When my mother

enters the room after the lesson(for her perhaps) he plays

something different; an harmonious and solemn enough

melody that we suddenly get saddened as if vaguely

guessing that at depth music isn’t passion or dream,

nostalgia or reverie

    but a different kind of justice.

Denial

Hesitant moonlight entered

to sit on the night table

outline of her conflagrated body

lain on the deserted bed

autumn breeze

a shameless raider

sneaked through

the half open window

to observe her two thighs

softly rubbing against each other

two fingers travelled over

her wet mound

involuntary conspiring wind

and window shutter

created the sorrowful creak

that brought her to consciousness

heart pulse bounced off

the gleaming mirror to fall

dead onto the carpet crying

unfair life even this dreamy

pleasure you denied me.

https://www.lulu.com/account/projects/ryryjp?page=1&pageSize=10