Η ΜΟΥΣΙΚΗ

       Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου τα-

ξιδεύει — πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει

ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και

μια περούκα μαδημένη — γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το

μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαι-

ζε κάτι διαφορετικό — μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας

έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα

ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή

ρεμβασμός

      αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.

MUSIC

     Sometimes, especially at night when it rains, my mind

travels, quite often to my childhood years. Then the violin

teacher appears. He wears a faded morning coat and his

dishevelled hair piece; we laugh at him. When my mother

enters the room after the lesson(for her perhaps) he plays

something different; an harmonious and solemn enough

melody that we suddenly get saddened as if vaguely

guessing that at depth music isn’t passion or dream,

nostalgia or reverie

    but a different kind of justice.