Fecund Oregano
Neither victory nor defeat
just heat
early this day
heat arrives between your legs
fecund oregano
plays with my nostrils
Neither love nor hate
just indifference
early this evening
indifference arrives in your bosom
fruitful fig romps
my taste buds
IN DESPAIR
He lost him forever. And now he seeks
his lips in the lips of every new lover
in the union with every new lover
he tries to fool himself
into believing this is the same
young man he gives himself to.
He lost him forever, as if he never existed.
Because he wanted—he said—to save himself
from the stigmatized, the unhealthy sensual pleasure;
from the stigmatized, sensual pleasure of shame.
There was still time— he said— to save himself.
He lost him forever, as if he never existed.
In his imagination, in his delusions
in the lips of other young men he seeks his lips;
he yearns to feel that passion again.
POEM BY PHAIDON THEOFILOU
LIKE A FAIRY
Like a fairy
I enter the cane fields
reaching to their roots
feeling the caress of moist and warmth
I charge to the forests like a juvenile
to welcome the rain
with green wholeness
I touch seams of ore in the earth
which reflect and declare
their ethereal colors in my eyes.
Yes, like the color the eyes of men reflect
when the soul stays still
and the glance falls in the void.
I pass my appearance
which resembles a pointing needle
among the foliage of the trees
tasty craftiness of chlorophyll.
I go to the hothouse of your fears looking in them
you’re afraid of your fear and what gnaws you.
Yet when drinking with your friends you leave them to forgetfulness
but your fears come back more demanding
since you don’t have the courage to face them.
Often you replace the faces of your fear
with hatred, ingratitude, subversion of others;
thus you also change.
I stand before the miraculous work of bees, that don’t know
they transform aesthetics into ambrosia with their stand
they transcend a great deed into a simple expected act.
Then, I hold my self-respect up high
like a precious possession:
my respect for the cat
which when it feels its time has come
leaves everyone behind
and bestows its body
into a schism of the earth.
Τάκης Σούκας & Σώτια Τσώτου, Και πού θεός
(τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης / δίσκος: Και πού θεός (1994))
Ένοικος
Μα Εσύ ποιος είσαι; Ακούω τα βήματά σου
Στους ήχους των βημάτων μου Ποιος είσαι;
Ακούω το βάθος της σιωπής σου ως ένα
Πηγάδι σκοτεινό ή ανάσα δέντρου
Ακούω την ύπαρξή σου σαν αγνώστου
Κι απόμακρου ουρανού το κατακρήμνισμα
Κι όμως το ξέρω, μ’ έχεις προσαρτήσει
Με κατοικείς, είμαι το σπίτι σου, έλα
Να ζεσταθείς, σου ανάβω την καρδιά μου
Δεν θέλω ανταμοιβή, δεν σου γυρεύω
Να μου φανερωθείς, σου ανοίγω κιόλας
Τη μυστική καταπακτή βαθιά μου
Να κρύψεις μέσα εκεί τα αινίγματά σου
Δεν σου ζητώ σημάδι παρουσίας
Δέχομαι τον πικρό καρπό της λήθης
Τη μοναξιά – την ερημιά των κόσμων
Σωπαίνω μέσα σ’ όλες τις σιωπές σου
Θα ’μαι το κάστρο σου ως στην έσχατη ώρα
Από τη συλλογή Η Περσεφόνη των γυρισμών (1974) του Ορέστη Αλεξάκη
View original post 13 more words
Ο Θεός και όλοι οι άγγελοι λικνίζουν τον κόσμο
Τώρα που το φεγγάρι ανεβαίνει με τη ζέστη
Κι οι γρύλοι βουίζουν πάλι στο γρασίδι. Το φεγγάρι
Κλαίει στο νου χαμένες αναμνήσεις.
Πλάγιασε αυτός κι ο άνεμος της νύχτας φυσάει πάνω του, εδώ.
Οι καμπάνες αργοχτυπούν. Δεν είναι ύπνος αυτός.
Είναι πόθος
Αχ ναι, πόθος… έτσι που γέρνει στο κρεβάτι του
Στους αγκώνες του στηριγμένος, στο κρεβάτι του,
Κοιτάζοντας, τα μεσάνυχτα, το μαξιλάρι που είναι μαύρο
Στο καταστροφικό δωμάτιο… πέρα απ’ την απόγνωση
Σαν ένστικτο πιο βαθύ. Τι είναι αυτό που ποθεί;
Μα αυτό δεν μπορεί να το ξέρει ο άνθρωπος που σκέπτεται,
Αλλά την ίδια τη ζωή, τον πόθο που εκπληρώνεται
Στο άλεσμα του χρόνου, κοιτάζοντας επίμονα
Ενα κεφάλι στο μαξιλάρι, στα σκοτεινά,
Πλατύτερο από σουδάριο**, μιλώντας τη γλώσσα
Των απολύτων, ένα κεφάλι ασώματο
Με χείλη πρησμένα από ταραχές κι αντάρτικες φωνές
Το κεφάλι ενός απ’ τους πεσόντες, γερμένο
Στο…
View original post 125 more words
Manolis Aligizakis 