[Ενότητα Φωτοσκιάσεις]

XVI

Μάτια και χείλη, σάρκα, αέρινο ένδυμα.

Είναι ένας ίσκιος, γυρεύει τη γέννησή του,
Μια άλλη μάνα, έναν άλλο τοκετό.

Είναι γυμνός και κρυώνει, γίνεται άφαντος.

Εκεί, που πέφτει το σώμα, κείτεται το σχήμα του,
Σώμα στο σώμα, σώμα του σώματός μου.

(Μας γεννούν, Θεέ μου, μας ανατρέφουν
Μας κλείνουν τα βλέφαρα και μας θρηνούν.)

Μια ακοίμητη, μια σιγανή φωτιά.
Μας καίει και μας ανάβει: σάρκα, οστά.

Δεν μπορούμε ν’ ανταμωθούμε,
Να δούμε φως, να υπάρξουμε,
Έξω απ’ τον ύπνο, έξω απ’ τον θάνατο.

Έξω απ’ τη φλόγα που μας καίει.

Μες στην πυρά μονάχα υπάρχουμε.
Καπνίζουν τα όνειρα μέσα στη νύχτα.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης