Εἰς σέ προστρέχω Τέχνη τῆς Ποιήσεως,
πού κάπως ξέρεις ἀπό φάρμακα·
νάρκης τοῦ ἄλγους δοκιμές, ἐν Φαντασίᾳ καί Λόγῳ.
Πως σπαράσσομαι συθέμελα
πως ολοφύρομαι
και πως στην θλίψη μπαίνω
σαν που καταλαβαίνω
πως είν η Τέχνη αδύναμη
τον κόσμο δεν αλλάζει
μον φάρμακο γίνεται γλυκύ
σαν η ανάγκη παραστεί
το άλγος κατευνάζει
Και τότε που στην θλίψη αυτή
μόνος βυθίζεσαι αλί
τότε η τέχνη γίνεται
το Μέγα το ένα το πολύ
LONG LISTED FOR THE 2023 GRIFFIN POETRY AWARDS
Conniving
We knew so little of him but let us call him Jacob
for serenity’s sake and at this point let us remember
the great quackery of words or the house appliances
that mysteriously disappear since whoever used them
had the most naïve thoughts;
like a page has its end and each castaway his lucky
person, each boy has his apple and each crazy man
his basement, every sad person his wall and each
dead his rumble
but let us stop the count of so many sad events and
let us delve in how the bees establish their colonies
or how revolutions die or why we don’t open our door
to the quiet evening so that we don’t go to exile
for such minor things
and we lived deviously like the ancient folk singers
who let their beard grow down to the earth so they
didn’t resemble children
when they sang.
Αυτό είναι το κλειδί που το ανοίγει.
Αυτό είναι το κλειδί που τ’ ανοίγει όλα.
Μονάκριβα.
Είμαι χειρότερη απ’ τα παιδιά του θηροφύλακα,
παραβιάζοντας για σκόνη και ψωμί την πόρτα.
Εδώ είμαι διατυμπανίζοντας άρωμα.
Άσε με να βυθιστώ στο χαλί σου,
στο αχυρένιο σου στρώμα — οτιδήποτε
γιατί το παιδί μέσα μου πεθαίνει, πεθαίνει.
Δεν είναι ότι είμαι ζώον προς βρώσιν.
Δεν είναι ότι είμαι κάποιου είδους δρόμος.
Αλλά τα χέρια σου με βρήκαν σαν αρχιτέκτονα.
Όσο χωράει μια στάμνα γάλα! Ήταν δικό σου χρόνια τώρα
όταν ζούσα στην κοιλάδα των οστών μου,
οστά νωπά στο βάλτο. Μικρά παιχνίδια.
Ένα ξυλόφωνο ίσως με δέρμα
τεντωμένο πάνω του στενόχωρα.
Μόνο μετά κατάφερε να γίνει κάτι αληθινό.
Έπειτα αναμετρήθηκα με τους αστέρες του σινεμά.
Δεν αποδείχθηκα αντάξια. Υπήρχε κάτι ανάμεσα
στους ώμους μου. Δεν ήταν όμως ποτέ αρκετό.
Σίγουρα, υπήρχε ένα λιβάδι,
νεαρός κανείς όμως που να τραγουδάει την αλήθεια.
Τίποτα από…
View original post 146 more words
Manolis 