Έπαρχος
Η νύχτα είχε πέσει όταν φτάσαμε στο κάστρο του Έπαρχου
και τον πιάσαμε να τραγουδά μελαγχολικό τραγούδι για
τη ξενιτιά και για το τέλος που πάντα έρχεται απρόσκλητο
κι είχε στο κορμί του δερματοστιξίες, σημάδια υπεροχής,
τάξης εκλεκτής ήταν, αναμφισβήτητα διαλεγμένα από κάποια
επουράνια δύναμη, σκέψεις στραβές, ομίχλη που πολλοί έχουν
στη θέση του εγκεφάλου, μνηστήρες φόβου, πόρνες που
πολιορκούσαν το μυαλό του κι άντρες διπλής υπόστασης
ώσπου τελικά ο κόκορας ελάλησε μεσάνυχτα.
Ήταν φθινόπωρο και νύχτωνε νωρίς η μελαγχολία ήταν
άφθονη όταν ο Υπεράνθρωπος ξεγύμνωσε το στήθος Του
και φάνηκε το κόκκινο τριαντάφυλλο στη δεξιά μεριά κι ήταν
αυτή η αρχή της μύησής μας και νιόφυτοι που είμασταν
δεν καταλάβαμε το βαθύ νόημα της σκέψης Του όταν αυτός
επανέλαβε: ‘Ακόμα κι αυτός ο αυταρχικός Έπαρχος μετά
από μερικές επιστροφές θα γίνει συγγενής μου.’
Eparch
Night had fallen when we arrived at the Eparch’s castle.
Found him singing the somber song of the exiled and about
the end that always came uninvited; tattoos covered his
body, signs of superiority meant for the upper class established
by a heavenly authority, crooked thoughts like fog in the brain
of suitors and harlots besieging the minds of men from
the dubious clan until the cock called midnight.
It was autumn and night fell early; melancholy was
abundant when the Übermensch uncovered his chest and
we observed the red rose on His right side, and this was
the commencement of our initiation and novice as we were
we couldn’t understand the deep meaning of His thought
when He repeated: ‘After a few lifetimes even this autocratic
Eparch will become my brethren.’
https://www.amazon.com/dp/B0BGFRGLVH
Like this:
Like Loading...