He went out to the front step. It was time for him to leave. But to where? As a man he was afraid they wouldn’t believe in him as a God they couldn’t understand him. What could he do? He remembered the animals, the sawdust, the children, the desert of Galilee, the poor people’s supper “no, not justice”, he thought, “no, something more” and as he took his first step eons jumped over History and time stayed still as he was already walking towards the pitchers of Cana.
Οι “Φίλοι του Αθανασάκειου Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου και Αρχαιολογικών Χώρων Μαγνησίας & Βορείων Σποράδων” συνεχίζουν την πολιτιστική τους δράση, παρά το γεγονός ότι η πανδημία του Covid-19 τους ανάγκασε να διακόψουν προσωρινά τις προγραμματισμένες και εξαιρετικά επιτυχημένες δωρεάν ξεναγήσεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους της Μαγνησίας.
Από μακρυά μόνο μιλούμε.
Με τη φωνή μιλούμε, με τον αντίλαλο,
Μ’ όλα τα όργανα της Απουσίας:
Με Τηλεβόες,
Κλήσεις,
Με τηλέφωνα.
Όταν βρεθούμε δοσμένοι
ο ένας στον άλλο,
Βυθισμένοι
Στο κλίμα της Παρουσίας,
Πρόσωπο μέσα στο πρόσωπο,
Τότε,
Δε μιλούμε,
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε.
Τότε
Μιλούμε αλλιώς.
Μιλούμε την άλλη
Γλώσσα την ανεκλάλητη.
Την άφωνη γλώσσα της σιωπής.
Από τη συλλογή Το Δίχτυ των ψυχών (1965) του Γιώργου Θέμελη