Ταυτότητα
Αργά φτάσαμε στο στούντιο του χορευτή.
Οπάλινη μουσική, περιρρέουσα ατμόσφαιρα
περιτειχισμένος οίστρος. Τα βήματά του περιγράφανε
καμπύλες οι βραχίονες σχηματίζαν γραμμές από
μακρινές χώρες όνειρο δειλό εκεί που κατευθύνονταν
ο χορευτής με το παράξενο χαμόγελο αξία φύσης
που δεν αναλυόταν στη χημεία δυο φρύδια υψωμένα
σε συμφωνία με κάποιο ουράνιο βιολοντσέλο
λεπτοί μηροί που δημιουργούσαν το αιώνιο
αίνιγμα που προσπαθήσαμε πολύ να ξεδιαλύνουμε
όμως μετά `πό χρόνια πολλά διαισθανθήκαμε πως
σημασία δεν είχε πια καμιά. Εκείνος θαύμασε
τις κινήσεις του κορμιού μες στον αγέρα και
του αγέρα τους αναστεναγμούς γύρω απ’ το κορμί
και προσφώνησε δυο μούσες, μια για το χορευτή
και μια για τον Υπεράνθρωπο που ήταν ο χορευτής.
Affinity
We slowly arrived at the dancer’s studio:
opaline music, secluded inspiration, ambience.
His steps wrote contours, his arms morphed
elliptical lines from faraway lands; to the timid
dream he was headed, the dancer, with the peculiar
smile, value of life never explained in chemistry;
two eyebrows raised in symphony with celestial
cello, thin legs that created his eternal enigma
that we had tried so much to decipher, yet years
later we understood it wasn’t as important.
He admired the movements of the dancer
in the air and the air’s sigh around the dancer’s
body and He evoked two Muses, one for the dancer
the other for the Übermensch the dancer was.
Manolis 