POINTLESS EXIT
The house was empty, full of expectation. He couldn’t
endure it; he closed the door behind him and went
to the street.
The door got unhinged and followed him. He could hear,
quite clearly, his door following him in the street, which
was quite flooded by lights, and he sensed the vertical
loneliness of the door on his back, and, behind the door,
he felt the empty house and its expectation. Then he
suddenly
turned and letting his face lean against the door he
started crying.
Γιατρός
Ωχροί άντρες μας ακολούθησαν, ανεξήγητη αφέλεια,
αφού ούτε καν μπορούσαμε να βρούμε το δρόμο μας
δίχως τις οδηγίες Του. Η συγνώμη δεν είχε ακόμα εφευρεθεί
απ’ τους φανατικούς που κρατούσαν δαυλούς αναμμένους
κι όλοι μας νοιώσαμε πως είχαμε χαθεί στην προσπάθεια
να εξηγήσουμε το ανεξήγητο και να εντοπίσουμε ξανά
το για πάντα χαμένο όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο
που βρήκαμε το γιατρό πάνω από ένα τραυματισμένο στρατιώτη.
Παρ’ όλο που ο χάρτης του ξεκάθαρα έδειχνε πως δεν υπήρχε
πια ελπίδα την τελευταία μάχη είχε σχεδόν χάσει, παρατηρήσαμε
την προσοχή του γιατρού στην κάθε λεπτομέρεια όταν
ο οδηγός μας έκλεισε τα μάτια του τραυματισμένου
στρατιώτη, έσφιξε το χέρι του γιατρού σαν ν’ απορροφούσε
όλο του τον πυρετό κι αφού εκράτησε ενός λεπτού σιγή του
είπε: ‘Εσύ είσαι γένος και συγγένειά μου, υπάρχω μέσα σου
κι εσύ μες την καρδιά μου σε θρόνο κάθεσαι σαν βασιλιάς’.
Doctor
Pale men followed us, inexplicable stupidity, as
we were incapable of finding our own way without
a guide; mercy wasn’t invented yet fanatics
held torches and half lit icons and we all felt lost
in our quest to render the inexplicable explained
then we arrived at the hospital and found a doctor
leaning over an injured soldier. Although the injured
soldier’s chart clearly showed there was no hope, he had
already lost his last battle, we observed the attention
of the doctor to every possible detail of the stats when
our leader closed the dead soldier’s eyes, shook
the doctor’s hand as if taking in Him all the doctor’s fever
and He said: ‘you are my brethren and kin, I dwell
in you and you sit in my heart like a king on his throne.’
Manolis Aligizakis 