Εκείνο το «δεν εννοείς να μεγαλώσεις», είχε πάψει από καιρό να με πικραίνει — το ’νιωθα μάλιστα, έτσι κάπως σαν προνόμιό μου — η άλλη μου όραση, η κρυφή χαρά μου. Τα χαράματα έβγαινα μόνη μες στην εύπιστη δροσιά του κήπου. Καθόμουν και κοίταζα ώρες τα πουλιά. Πολύ συχνά, κάποιο σπουργίτι κατέβαινε στη γη και περπατούσε αστεία, μιμούμενο με ακρίβεια τα κορίτσια στο πρώτο ραντεβού τους· — δεν το ’πα στα κορίτσια μη και θυμώσουν με όλα τα πουλιά· παρότι πολύ το λαχταρούσα ν’ ανακοινώσω αυτή την ανακάλυψή μου, ή κι αποκάλυψη μπορείς να πεις —γιατί όχι;— έτσι πίστευα τότε (ίσως και τώρα·) — κάτι τέτοια ασήμαντα πράγματα φτιάχνουν καμιά φορά το πρόσωπό μας και τον κόσμο, — έτσι δεν είναι;
That phrase, you don’t mean to grow up didn’t embitter me
anymore;
I even felt it as my privilege, my second vision, my secret
joy. At dawn I used to go out to the believable freshness of
the garden. I sat and looked at the birds for hours. Quite often
a sparrow would come and saunter in a funny way, mimicking
accurately the girls on their first date. I never said it to the girls
so they wouldn’t get angry with the birds, although I felt so
strongly to announce that discovery, revelation, you could say,
why not? I believed that back then (perhaps even now), some
insignificant things like these make up our faces and the world,
Τα αποτελέσματα των ερευνών στον προϊστορικό οικισμό Λαζάρηδων.
Της Νινέττας Κοντράρου – Ρασσιά
Εναν ακμαίο μυκηναϊκό οικισμό κρύβει η άγνωστη πλευρά της Αίγινας, εκείνην που αγνοούν όχι μόνο οι επισκέπτες, αλλά και πολλοί Αιγινήτες. Είναι η ανατολική πλευρά, στην οποία υπήρχαν μέχρι την εποχή μας πολλά μικρά χωριά, οικογενειακές εγκαταστάσεις τα περισσότερα, εξ ου και τα ονόματά τους, όπως Μπενάκηδες, Κανάκηδες, Τζίκηδες, σήμερα εγκαταλελειμμένα.
Those days I stayed in the dark side of the house, I mean, where one day everything will be explained; the poor seamstress came each night; she undressed and cried: “I want to live a story” she said while I cut beautiful adventures with the scissors and she usually left some money for me or when someone died the cemetery seemed smaller to me; I therefore narrated stories in a low voice since everything was just a dream and at any time you could wake up.
Η Ελευσίνα συνδέει όλους τους μύθους της μαζί και δημιουργεί Μυστήρια Μετάβασης όλο το 2023
Γράφει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ Ι. ΑΝΕΣΤΗ
Ο αρχαίος τόπος όπου η Περσεφόνη κατέβαινε στον Αδη, όπου τελούνταν τα Ελευσίνια μυστήρια, συναντά τις καμινάδες της εκβιομηχάνισης, το νεκροταφείο πλοίων, τις κοινότητες από όλη την Ελλάδα. Ελευσίνα, η πιο αλλόκοτη και αρχαία Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Στον δρόμο είδα έναν που καλαφάτιζε το σπίτι του. Θα έχουμε φουρτούνες, μου είπε. Γέμιζε τις σχισμές των αρμών, μοσχοβολούσε το ρετσίνι στις ρωγμές του. Μέσα στο σπίτι σκούπιζαν, έπλεναν, γενική καθαριότητα να φύγουν οι θόρυβοι. Κάποια στιγμή, γύρισε προς το μέρος μου. Ξέρεις, ζούμε με την απογοήτευση για την ανημποριά αυτού του κόσμου και με τον θρίαμβο ότι μπορούμε και επιβιώνουμε σε κάποιον άλλον.
*
ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΦΕΥΓΟΥΝ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΜΑΣ
Σε πολλά πράγματα που διαφεύγουν της ιδιαίτερης προσοχής μας ανοίγουμε την πόρτα να μπουν στην κουζίνα από το να τους απαγορεύουμε την είσοδο. Πίνουν από τα ποτήρια μας, τρώνε από τα πιάτα μας, χτυπούν τη γλώσσα τους και αναδεύονται δυνατά. Βγάζουμε τα αγκάθια τους από τις πατούσες μας, ακούμε βαριές τις ανάσες τους και από την έντονη μυρωδιά τους στον διάδρομο, αναρωτιόμαστε αν εντέλει θα ψοφήσουν κάτω από τα εσωτερικά κουφώματα.