MONOLOGUE
I uproot the words
from my throat one by one;
if they drip blood
wrap them in your handkerchief
wrap them in cotton
or grab them with pliers
and say:
he says that
to impress us
do whatever you wish.
Yet silence isn’t enough anymore
words aren’t enough.
I uproot the simple words
one by one and
I mail them to you.
Painting
Smiling little creek stitched
in the orange colored soil
soft laughter spread on her lips
provocative upright breast
forever sweet, forever
exposed to the elements
beauty bitten by time
smiling little creek stitched
in the orange colored soil
her pelvis spread on the canvas,
lips desiring and lustful
glued on the ache of voyage
downward to the flesh of now
and the great father
the primeval source
where two legs join and
the meaning vanishes, where
nature commands
like the painter who stands
before it and staring at the painting
says in haste —
next time I’ll paint
the Hermaphrodite
καθώς θ’ ανασκαλεύετε τα πετρωμένα πια,
σημερινά κουράδια,
τα σκοτάδια των δικών μας ημερών αναξετάζοντας, ίσως
σας έρθει και για μένα να ρωτήσετε. Και ίσως
ο σοφός της εποχής, της φιλομάθειάς σας αντικρούοντας το χείμαρρο,
με την πολλή του γνώση, σας πει πως ναι, υπήρξε κι ένας τέτοιος βάρδος του
βραστού νερού και τ’αβραστου εχθρός αμείλικτος.
Προφέσσορα, βγάλε το ποδηλατάκι των γυαλιών σου! Εγώ ο ίδιος θα μιλήσω για
τον καιρό μου και για μένα.
Είμαι λοιπόν ένας βοθροκαθαριστής και νερουλάς, εκεί
η επανάσταση με έταξε και η συνείδησή μου
στο μέτωπο επήγα να καταταχτώ – την υψηλή αφήνοντας ανθοκομία
της ποίησης,
κυράς στριμμένης,
άλλο δεν ξέρει παρά τον κήπο της να χαίρεται, και την κορούλα της και τη
βιλίτσα και τη λιμνίτσα
και τις πρασιές: “Μόνη μου τα φύτεψα, μόνη τα ποτίζω” […]
——————————–
Και μένα θα μου άρεσε – θά’ βγαινε και το παραδάκι – ρομάντζες να καθόμουν
View original post 246 more words
Manolis 