SHAPE OF ABSENCE XIII
The night, a motionless stony darkness,
shuts its eyes and mouth. Its hand can’t
extend, its leg can’t move; everything
is built of thick darkness. Only the small
marble cross with your small name
shines in the night, white trunk of a fell tree,
and the white juice of memory that rises inside it
makes its tender branches stir,
along with the letters of your name.
POEM BY SOPHIA KOLOTOUROS
SPIDER-WOMAN
I travelled in enclosed hearts
strange rough bodies
male bodies with erected phalluses
male bodies unexplored continents
I traveled in these bodies
I enjoyed their flowing juices
I wondered if they knew
how to touch a woman
if they wanted to conquer a woman.
Like we conquer them touching
edges of their chord-emotions entering,
piercing through, suckling, and turning them dry
we drip our own poison.
We conquer our victims.
Who has seen us as victims?
Who conquered us?
In the war of genders they see us as trophies.
They place their flags in our bodies
and leave in a delirious state.
The new century returns to Matriarchy
and I already set my web
for unsuspecting males
ΚΑΛΕΣΑΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣΑΤΕ
Λέμε κατά τις τέσσερις να δούμε
η μια την άλλη· θα συναντηθούμε
στο γωνιακό. Δεν είναι απλό· τρέχεις
να επιζήσεις ανάμεσα
στις υψηλές ηλεκτροφόρες τάσεις
της δυσθυμίας -δεν ξέρω αν θα φτάσεις-
κι εγώ ντανούλες χάους να μεριάσω-
Θα βρω τον δρόμο; Πορεία πώς χαράσσω;
εν μέσω σωληνώσεων δραμάτων
οικογενειακών θα μπουσουλάμε
εντέλει θα σε βρω και θα μιλάμε
λαλίστατη σιωπή μετά κομμάτων
-η στίξη πλήρης. Έκαστη επιστρέφει·
σε διάλειμμα απ΄ την αφωνία θρέφει
την τηλεφωνία
*
ΑΝΤΙΟ, ΚΥΚΛΩΠΑ
Τα δεκαέξι βαλιτσάκια μου κι εγώ
βροντούμε στα τσιμέντα αντίο και παίρνουμε
τους δρόμους. Στάζει το σπήλαιο
και τρέχουνε τα μάτια μας.
Μ’ αυτό το μάτι αγάπα μας, κλείνε μας
πού και πού το μάτι, ώσπου να φτάσουμε·
θα μας πάρουν τα χρόνια, θα ξυπνάς
θα κοιμάσαι, θα πηγαίνουμε ακόμα.
Στο διάβα μας θα βρούμε χρήματα
να καλέσουμε ένα ταξί, να μας φέρει
το γράμμα που λέει ποιο…
View original post 37 more words
Manolis 