Γιώργος Θέμελης: Οι απόντες απ’ το δείπνο (III)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

[Ενότητα Οι απόντες]

Εμείς είμαστε οι απόντες απ’ το δείπνο
Φωτοσκιάσεις

Οι απόντες απ’ το δείπνο

III

Σαν τα πουλιά που πιάστηκαν
Στους χιονισμένους κήπους του θανάτου,
Μετρούν τους κύκλους των, τους ήλιους που βασιλεύουν.

Όσοι αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν.

Όσοι πείνασαν και δίψασαν
Τον εαυτό τους, την ψυχή τους.

Δόθηκαν και δεν ανταποδόθηκαν,
Απογυμνώθηκαν και δεν ντυθήκαν.

Γυμνοί, λιπόσαρκοι και σταυρωμένοι.

Ανάμεσά τους ο άλλος εκείνος,
Άγνωστος, έρημος, σαν ένας από μας.
Ένας ζητιάνος του θανάτου,
Με το καλάμι του, με το σκοινί του.

Ο πιο νεκρός, ο πιο γυμνός.

Από τη συλλογή Έξοδος (1968) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

View original post

Advertisement

Yannis Ritsos – Poems, Volume II

ΦΑΙΔΡΑ/PHAEDRA

(Απόσπασμα-Excerpt XXXΙΙ)

Έχω συχνά διακρίνει πρόσωπα νεκρών, γδαρμένα,
όχι αιμάτινα πια, αλλά κατάχλωμα,
αμαρτωλά, κι αδιάφορα τώρα, να επικάθονται
επάνω στην ψυχρή τους χρυσή προσωπίδα.
Αυτά
που ’χαν πολύ μαρτυρήσει και πολύ ψευστεί (για ν’ αποφύγουν ίσως
να ομολογήσουν το μαρτύριό τους), αυτά
είναι τα πρόσωπα θαρρώ των Αγίων.

Α, μη νομίσεις πως ζητώ να μπω και γω στη χορεία τους
και πως γι’ αυτό τους εγκωμιάζω. Όχι, όχι. Εγώ ομολόγησα. Το άγιο,
το ταπεινό το ψεύδος δεν το κράτησα. Το προσωπείο
το ’σκισα και το πέταξα μπροστά στα πόδια σου· δεν το διατρύπησα,
δεν το υπερκάλυψα με το πρόσωπό μου. Ωστόσο και τώρα
θα ’θελα να σ’ το ξαναπώ: την αγιότητα πριν απ’ την αμαρτία δεν την πιστεύω.

I have often discerned faces of dead persons, scratched,

not bloodied anymore, very pale though, sinful, indifferent,

that sit over their frozen, golden mask.

These,

who had suffered a lot and had lied a lot (in order to avoid,

perhaps, to disclose their suffering), I believe these are

the faces of Saints.

Ah, don’t think that I praise these so I can be in their

company, not at all. I just confess. I haven’t retained any

sainthood, humbleness, or lies. I ripped and threw 

the mask in front of your feet; I didn’t perforated it,

I didn’t cover it with my face. Yet I’d like to repeat:

I don’t believe in sainthood before the sin.

https://www.amazon.com/dp/B0851M9LTV

Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018

POEM BY CHLOE KOUTSOUBELIS

THE TICKET

I purchased a train ticket

to come and find you.

So simple to get onto a train

with the operator, the money collector, other passengers

rails touching the ground

and all stops pre-announced.

I forgot how black the train of love is.

It burns coal and every hope

with a blind eye and a gaping mouth

an orchid engine forever hungry

it groans rhythmically

like a gigantic serpent

in and out the fearful tunnels. 

I forgot how lonely the train of love is.

The inspector often

validates the tickets

and the money collector

a wax resemblance

always waiting at the station.

I purchased a train ticket

to come and find you.

As if I didn’t know the voyage is always the same

and who to look for in the deserted station.

https://www.amazon.com/dp/B0C5P9TVZ6