YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
Χρυσόθεμις//Chrysothemis
Για τ’ άλλα — μήτε μάθαμε τί φταίει, ποιός φταίει. Από τα πριν τραβηγμένος ο κλήρος.
Δε μ’ άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια, οι λοταρίες. Δεν έπαιξα ποτέ μου. Κάποτε, η μητέρα
τράβηξε στ’ όνομά μου ένα λαχνό. Μου ’πεσε τότε
ένα μεγάλο κινέζικο βάζο· — βρίσκεται ακόμη
σ’ εκείνο το δωμάτιο των αχρήστων. «Παράξενο»,
είπε η μητέρα, «να ’χει τύχη ετούτο το παιδί. Παράξενο», είπε πάλι.
«Παράξενο, παράξενο». Κι εγώ χαμογελούσα. Με τα χρόνια,
όλοι το ξέχασαν. Εγώ το θυμόμουν. «Έχω τύχη, έχω τύχη»,
έλεγα και ξανάλεγα καθώς κατέβαινα τη μέσα σκάλα, το βράδυ
ή καθώς πλάγιαζα με σβηστό φως, παρατηρώντας, κολλημένο στο τζάμι,
το ρόδινο φρύδι του νέου φεγγαριού· — «έχω τύχη, έχω τύχη». Και τότε,
ένα λεπτό κοριτσίστικο γέλιο χυνόταν σα νερό από στενόλαιμο λαγήνι
ψηλά, από κάποιο φωτισμένο παράθυρο, στο σκοτεινό θερινό κήπο.
We never learned what caused everything else, who’s fault
it was. The draw had already taken place, I never liked
lotteries and such, I never gambled. I remember mother,
once, bought a lottery ticket on my name. I won a big
Chinese vase. It’s still in the room of the useless things.
Strange, mother said, this child is lucky, strange,
she said again.
Strange, strange, and I smiled. Years later they all forgot it.
I remembered it though. I’m lucky, I’m lucky, I said again
and again as I descended the stairway at night or when I lied
down with the light turned off, observing the rosy eyebrow
of the new moon glued on the window; I’m lucky, I’m lucky.
And then a light girly laughter flowed from a narrow mouthed
pitcher like water, from a high up lighted window into the dark
summer garden.
Manolis 