FOURTH DAY
Pale faces of trees
vaguely visible in light sleep
plain wind without
the message of the acacia.
The seven girls
close their necks to fear.
Afraid of the light, the rain
that their unlearned hands
won’t get wild of the salinity.
They wave goodbye
to their names and hair.
ΦΕΓΓΑΡΙ
Φεγγάρι, φεγγάρι. Τό φεγγάρι
κίτρινο τζάμι στρογγυλό στή μέση ανοιξιάτικης νύχτας. Πίσω του
συγκεντρωμένα πρόσωπα τής νύχτας, σκιές,
σέ βλέπουν—δέν τά βλέπεις. Σέ ορίζουν.
Εδώ όλα τ’ άγνωστα: άγνωστα, κατευνασμένα
στή σιωπηλή παραδοχή πώς δέν θά γνωριστούν
ήσυχα, αμίλητα κι ωχρά σάν γνωρισμένα κι αφημένα.
MOON
Moon, moon. The moon
yellow round glass in the middle of a spring night. Behind it
faces of the night, shadows gather
and see you – you don’t see them. They own you.
Here are all the unknowns: unknown, pacified
in the silent admission that they shall not be known
calm, silent and pale as if known and abandoned.
Manolis 