Θυμάμαι ακόμα, παιδί, στις όχθες του Ευρώτα, πλάι στις ζεστές πικροδάφνες, τον ήχο από ’να δέντρο που ξεφλουδιζόταν μόνο του· οι φλούδες πέφτανε μαλακά μες στο νερό, πλέαν σαν τριήρεις, ξεμακραίναν, κι εγώ περίμενα, σώνει και καλά, μια μαύρη πεταλούδα με πορτοκαλιές ραβδώσεις να κάτσει σε μια φλούδα, απορημένη που, ενώ μένει ακίνητη, κινείται, κι αυτό με διασκέδαζε που οι πεταλούδες, αν και έμπειρες του αέρα, δεν έχουν ιδέα από ταξίδια στο νερό κι από κωπηλασίες. Και ήρθε.
I still remember as a young girl on the banks of Eurotas
next to the sun-warmed oleanders
the sound of a tree peeling its bark by itself The peelings
fell softly in the water floating away like triremes
and I waited one way or another for a black butterfly with
orange stripes
to sit on a piece of bark amazed that although motionless
it moved
and it entertained me that butterflies though experts in the air
have no idea about traveling in water or of rowing And so it came
Ουκρανία: Η Οδησσός από ψηλά / Φωτογραφία: AP Photo/Emilio Morenatti
Την απόφαση της έκτακτης συνόδου της Επιτροπής Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO σχετικά με την εγγραφή του ιστορικού κέντρου της Οδησσού στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς χαιρετίζει ενθέρμως η Ελλάδα, με ανακοίνωση του ΥΠΕΞ.
Δεχόμαστε κάρτες, ρολόγια δόντια χρυσά, σφραγίσματα και δαχτυλίδια. Επιταγές, αυτόγραφα, σκουραλίκια και αριθμούς τηλεφώνων γραμμένους σε σόλες παπουτσιών. Μυστικά, ποιήματα και μυστικά ποιήματα, προβλέψεις για το τέλος του κόσμου και άλλα στοιχήματα. Δεχόμαστε αγκράφες και υποσχέσεις. Μετρητά και αμέτρητα βρισίδια και σάλια. Δεν μας πιάνει τίποτα’ νόμοι, ποτά, παρουσίες και τσιγάρα. Ίσα που την ακούμε στη λέξη “θάνατος”. Με τόσα τιμαλφή ικανοί είμαστε να ζήσουμε για πάντα. Δεχόμαστε στάσεις πληρωμών και ανταποκρίσεις δρομολογίων. Παραγγελίες χωρίς κεράσματα και σπασμένα γυαλιά στα μπράτσα και τα μάτια μας’ ξοφλημένους διαλόγους. Παριστάνουμε τον μπαμπά και τη μαμά. Τα χαμένα αδέρφια, τους πληρωμένους έρωτες, αυτούς που γίνανε στάχτη στο φως. Ακούμε φωνές απ’ τα υπόγεια, σπέρνουμε πτώματα και θερίζουμε νότες που προκαλούν διαταραχή. Ανασκάβουμε το παρελθόν ψάχνοντας τη γείωση. Στο τέλος της νύχτας, Στο φως του καντράν και στο μουγκρητό της μηχανής, κρύβεται όση αγάπη μάς απέμεινε.
Στο παρόν, θα εξετάσουμε μερικές επί πλέον περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται εντέχνως από ορισμένους κύκλους, για να αποδείξουν δήθεν την ανωτερότητα του χριστιανισμού έναντι της ελληνικής παράδοσης. Τα προηγούμενα μέρη μπορείτε να τα βρείτε εδώ και εδώ.