Δικαίωση
Ανάμεσα σε δυο παλμούς ο χώρος έπαιρνε το σχήμα του,
λες κι από κάποιον περίμενε οδηγίες. Μετά απλώθηκε το φως
πάνω στα δέντρα για πρώτη τους φορά που μάθανε
το σ’ αγαπώ εκτός κι αν μάταια είχαμε `ρθει στη ζωή.
Το παραθυρόφυλο άνοιξε γαλάζια μάτια προς τη θάλασσα
ενώ ο σπουργίτης πέταξε πάνω απ’ το άγαλμα του Ερμή
κι αυτό ήταν μονάχα απ’ την ανάγκη του να βρει ένα σπίτι
υπαίθριο στο κίτρινο χωράφι του αγρότη.
Ανάμεσα σε δυο φιλιά, δυο σιωπηλά στίγματα, έρχονταν
ο έρωτας να παγιδεύσει δυο κορμιά τότε που το φεγγάρι
ξεσηκώθηκε να ζητήσει συγνώμη για την τόλμη του
και τ’ άγαλμα του Ερμή ανατρίχιασε που `δε την κοντή
φούστα της μαθήτριας, συναισθήματα στο δέρμα
που υπερέβαιναν κι η πέτρινη μορφή του αγάλματος
τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του εμαρτυρούσε.
~Μου αρέσουν αυτοί που σκορπάνε πριν από τα λόγια τους
τα έργα και κάνουν πάντα πιο πολλά απ’ όσα έχουν υποσχεθεί.
Justification
Between two heart beats the space took its shape as if
it waited for guidance. Then light spread its arms over
the trees that for the first time learned to love, unless
they had come to earth in vain. The window shutters
opened their blue eyes toward the sea while a sparrow
fluttered over the Hermes statue and this was because
of its need to find a country home in the yellow field
or in the farmer’s barn.
Between two kisses, the two silent stigmata, Eros came
to trap two bodies while the moon rose and begged
for our forgiveness. The statue of Hermes shivered
when it saw the short skirt of the school girl, emotions
transcended its skin and its stony face gathered all
its unrealized longing.
I like those who gift their deeds before their words
and always do more than they promise.
Manolis 