Poem by Maria Polydouris

DOUBT

The young man you expected

won’t come tonight.

What would you had told him? Why?

Let futility vanish

sever the unfortunate sprout.

Don’t let the endless

cunning desire

fool your heart

a secret sadness flows

over this spring evening.

Yet you don’t listen to advice

enchantment has strong hold on you

he’ll never come tonight

and tomorrow will turn

even more painful.

Absence will shine

light into his darkened  eyes;

with reserved ardor

a secret grief

will kiss his awkward hands

that I shall see spread 

timid in victory

sweet as if they can

the caressing waves that pull me

like a pebble into the depth 

 
https://www.lulu.com/account/projects/vznd2p?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763513

Χορευτής

     Ο χορευτής εκτινάχθηκε σαν ελατήριο, υπέροχες

γραμμές ζωγράφισε στο κενό σαν να μάθαινε το νόημα

του σ’ αγαπώ. Το άγαλμα έμεινε ακίνητο, να εκτιναχθεί

ήταν αδύνατο μέσα στη μαρμαρένια φορεσιά του, οι επαίτες

είπαν γνώριζαν όλες της πόλης τις γωνιές, τους σοβάδες

και τους τσιμεντόλιθους, η έλλειψη συμπόνιας ήταν κιόλας

αισθητή απ’ το πέταγμα των περιστεριών ενώ παιδάκια

δίδασκαν τους δασκάλους τους σχοινάκι, παραμυθάκια

που έμαθαν στο πρόγραμμα τηλεόρασης, του Αισώπου μύθους

ξαναειπωμένους, ανακυκλωμένους, ξαναχρησιμοποιημένους,

λέξεις που είχαν αξιολογηθεί απ’τα πανάρχαια χρόνια.

Τα μάτια των παιδιών μάρτυρες μύθων που ακόμα

δεν είχε διηγηθεί κανείς κι ο χορευτής εκτινάχθηκε

και σαν ελατήριο στο κενό επέγραψε το σ’ αγαπώ.

     Κάποτε μου είπε κάποιος ν’ αγαπώ και τελικά κατάλαβα

πως κληρονόμησα τη στάχτη.

~Μου αρέσουν αυτοί που επιθυμούν την ύπαρξή τους

και πάντα τη δωρίζουν.

Dancer

The dancer recoiled his body like a spring and inscribed

beautiful lines in the void as if teaching it the meaning

of love. The statue remained motionless, impossible

to recoil in its marble robe. Beggars knew every corner

of the big city, the bricks and mortar, lack of compassion

was already felt from the flight path of the pigeons while

children taught their teachers to skip rope and fairy-tales

they learned on TV: Aesop’s fables retold, reused, recycled,

words re-evaluated. Eyes of the children witnesses of myths

not yet narrated and the dancer recoiled his body like a spring

that inscribed the beautiful line: I love you. Once I was told

to love and finally it came to me that misery was all

I had inherited.

I like those who like their lives and they always give it

away as a gift.

https://www.lulu.com/account/projects/7pnp6z?page=1&pageSize=10