Tasos Livaditis – Poems, Volume II

I truly wonder why all these since one can be lost with  

            a lot less things.

I remember one who’s hunger pushed him to desire a street

organ, which he sat down and ate, there, at the corner

only spitting out the crutch of the soldier, and the fat ugly

woman had revealed her big breasts over the balcony

“don’t feel sorry for me” she said “I’m very clever” and

she was staring at the end of the road;

then we sat on the grass of the dark cemetery and helped

              the dead child.

Then slavery again, tetanus, the longest sun downs;

the escapee didn’t know where to cry and the fence

             looked motherly

“tyrannize me” the limping woman said to me “I just

want to escape”; poor woman where can you go?

I truly knew a family of blind; none of them had seen

            anything for years

and when their house caught fire people said they put

the fire out with the power of not been able to see. I’ll

             narrate the rest later.

For now, I want to finish my face with pieces of fabric,

              horseshoes, grasshoppers

but who can say what exists at the dark end of the store

              behind that last carton? 

https://www.amazon.com/dp/1926763564
Advertisement

Constantine P. Cavafy – Poems

ΝΟΗΣΙΣ

Τα χρόνια της νεότητος μου, ο ηδονικός μου βίος—

πώς βλέπω τώρα καθαρά το νόημα των.

Τί μεταμέλειες περιττές, τί μάταιες…

Αλλά δεν έβλεπα το νόημα τότε.

Μέσα στον έκλυτο της νεότητός μου βίο

μορφόνονταν βουλές της ποιήσεως μου,

σχεδιάζονταν της τέχνης μου η περιοχή.

Γι’ αυτό κι η μεταμέλειες σταθερές ποτέ δεν ήσαν.

Κ’ η αποφάσεις μου να κρατηθώ, ν’ αλλάξω

διαρκούσαν δυο εβδομάδες το πολύ.

UNDERSTANDING

The years of my early adulthood, my sensual life—

how clearly I see their meaning now.

What useless repentance, what futile…

But then I could not see what they meant.

In the dissolute life of my early adulthood

designs of my poetry took form,

the scope of my art got outlined.

For that reason the repentance was never strong.

And my decisions to restrain myself, to change

most of the time lasted only two weeks.

https://www.amazon.com/dp/1723961833

Γιώργος Θέμελης, Βήματα

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Yanni, Mother Night

[Ενότητα Κάτω απ’ τους αγγέλους]

Βήματα

Μερικά βήματα στην όχθη της θάλασσας
Λίγ’ αστέρια αναμμένα στο μέτωπο
Κ’ ένα φεγγάρι

Ερειπωμένα ταξίδια
Σκελετωμένα πουλιά
Ανάμεσα στον καθρέφτη και το παράθυρο

Κάτι θυμόμαστε. Κάτι περιμένουμε κοιτάζοντας τους γλάρους.

Τα παιδιά παίζουν. Τα νερά κυλούν. Τ’ άλογα τρέχουν.

***

Αύριο το πρωί θ’ αλλάξει ο καιρός θα φρεσκάρει
Αύριο το πρωί θ’ ανοίξει τον ουρανό ένας άγγελος
Και θα μας πει καλη – μέρα ξαφνιάζοντας τον ύπνο μας

Η μοναξιά μας θα ξεσκεπάσει το πρόσωπο και θα βάλει λουλούδια
Παντού στις λυπημένες γωνίες και στα σχισμένα χείλη

Οι νεκροί μας θα σηκωθούν μες απ’ τις θήκες τους
Να ξανακάμουν το δρόμο τους κάτ’ απ’ τον άνεμο

Αγαπημένα χέρια ανθισμένα χαμόγελα που έχουν παγώσει.

Από τη συλλογή Άνθρωποι και πουλιά (1947) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

View original post

Natasa Sardzoska, Χαρτογραφία της φωτιάς

To Koskino

δεν είμαστε πουθενά
δεν πάμε πουθενά
δεν ερχόμαστε από κάπου
είμαστε απλά ένα μοναχικό σκαρίφημα στον αεροδιάδρομο
αναδύουμε την αναπνοή μας σε πύλες αεοροδρομίου
ακούμε κρυφές συζητήσεις σε αυτοκινητόδρομους
καρφωνόμαστε στα κλειστά παράθυρα διακεκομένων μετρό
τα τρένα της σιωπής έχουν αργήσει
οι πτήσεις αναβλήθηκαν
οι μέρες μετατέθηκαν
για ποτέ ξανά

το κρασί ζυμώνεται στα συγχυσμένα χείλη μας
στις άκρες των μυαλών μας
τα μάτια μας είναι παγωμένα σύννεφα
τα λαρύγκια μας φυσημένοι αμμόλοφοι μέσα στην έρημο
στέπα που μεγαλώνει στη γλώσσα μας
υγρές ζούγκλες μέσα στα γεννητικά μας όργανα
γκρεμοί στο στέρνο μας
φλεγόμενα διαγράμματα μετά τη βροχή
στον πεντακάθαρο ουρανό
που δεν καλύπτει κάποια γη

φεύγουμε μετά τις σκιές μας
πατημασιές στην κινούμενη άμμο που είμαστε
σκισμένα ρούχα προσφύγων χωρίς ίχνη
σκήπτρα απορριφθέντα από επινοημένα βασίλεια
νύχια δόντια μάτια ξεθαμμένα από άγραφες ιστορίες
χαμένες στις ανεξερεύνητες κορυφογραμμές της σάρκας μας
σπασμένοι χάρτες στα γόνατά μας
φουσκωμένες παλίρροιες δαγκώνουν όρμους…

View original post 72 more words