Poem by Tasos Livaditis
ΟΤΑΝ, τέλος, ήρθαν οι αγγελιοφόροι, τους βάλαμε να διηγηθούν
καταλεπτώς τα πράγματα
δε χωρούσε αμφοιβολία, όλα είχαν χαθεί. Δεν είχαμε ούτε σπίτι πια
ούτε τιμή.
Οι γυναίκες έκλαψαν, όπως πάντα, κι όπως πάντα οι άντρες
σκυμμένοι κοίταζαν το χώμα. Και μόνον ο τυφλός χαμογελούσε
καθώς το ραβδί του, σοφό, τον πήγαινε πέρα απ’ τη ματαιότητα
μες στο σκοτάδι.
WHEN finally the messengers came we asked them to narrate
the events in detail;
there was no doubt everything was lost. We had neither home
nor honor.
The women cried, as always, and as always men stooped and
gazed the earth. And only the blind man smiled as his wise
staff led him into the darkness and beyond futility.
Manolis 