Aνάμνηση
Ναι, ζήσαμε κάποτε στα μικρά κάτασπρα σπιτάκια
με την ασβεστωμένη μάντρα και της κληματαριάς
τον ίσκιο δίπλα στης λίμνης το τραγούδι, που όταν γυρίζαμε
απ’ έξω δεν βρίσκαμε μέσα στο σπίτι παρά των παιδικών μας
χρόνων την αγνότητα και στο διάδρομο ο καθρέφτης
με πρόσωπα που κοίταζαν αμήχανα σαν να `θελαν να βγούν
έξω απ’ τους τοίχους και να τρέξουν στο δρόμο.
Αυτά τα πρόσωπα δεν τα γνωρίζαμε καθόλου κι όμως
πίσω απ’ την πόρτα το μυστικό που μοιραστήκαμε μας έγνεφε
διακριτικά, λες κι ήτανε αυτό ο μάρτυρας όλων μας των κρυφών
νοημάτων, των σκοτεινότερων σκέψεων που κολυμπούσαν
στο μυαλό μας: αβεβαιότητα και ατολμία νειότης, άσκοπη
θά `λεγα κι όμως το ξέραμε το μονοπάτι που αργότερα θα
παίρναμε και που θα μας έφερνε εδώ στ’ άσπιλο σκαλοπάτι.
~Μου αρέσουν εκείνοι που γίνονται ολόκληροι πνεύμα
της αρετής γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να περάσουν
ανάλαφρα τη γέφυρα.
Memory
Yes, we lived, once, in the little white houses with
the whitewashed fence, the shade of the grapevine near
the lake’s song, though when we returned from faraway
we found inside the house nothing but our childhood
innocence and the hallway mirror with awkward
faces wanting to jump out and run to the streets
like wild animals. We knew none of these faces yet just
behind the door the secret we shared signaled to us
discreetly, as if it witnessed all our concealed messages,
our darkest thoughts, uncertainty and timidity of youth,
purposelessness I would say, yet since then we had known
the path we were to follow later which has led us here
before our mighty Hero.
I like those who become pneuma of virtue because only
thus they will be able to go as light as a feather over
the bridge.
Manolis 