ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ
Τον μοιάζει βέβαια η μικρή αυτή,
με το μολύβι απεικόνισις του.
Γρήγορα καμωμένη, στο κατάστρωμα του πλοίου
ένα μαγευτικό απόγευμα.
Το Ιόνιον πέλαγος ολόγυρα μας.
Τον μοιάζει. Όμως τον θυμούμαι σαν πιο έμορφο.
Μέχρι παθήσεως ήταν αισθητικός,
κι αυτό εφώτιζε την εκφρασί του.
Πιο έμορφος με φανερώνεται
τώρα που η ψυχή μου τον ανακαλεί, απ’ τον Καιρό.
Απ’ τον Καιρό. Είν’ όλ’ αυτά τα πράγματα πολύ παληά—
το σκίτσο, και το πλοίο, και το απόγευμα.
ON THE SHIP
This small sketch
in pencil certainly resembles him.
Done rather fast, on the deck of the ship;
one enchanting afternoon.
The Ionian pelagos all around us.
It resembles him. However, I recall him handsomer.
He was sensitive to the point of suffering,
and this lighted his expression.
He appears even handsomer to me
now that my soul recalls him out of Time.
Out of Time. All these things are very old—
the drawing, and the ship, and the afternoon.
Manolis 