Υποβάθμιση
Πόσα καί πόσα πράγματα μαζεύτηκαν—ανθοδοχεία, σταχτοδοχεία,
πίνακες, πορσελάνες, μάσκες, αγαλμάτια, κρύσταλλα—τό `να σκεπάζει
τ’ άλλο
κρύβονται, πνίγονται, πλημμύρισε τό σπίτι, κλείνουν
τίς πόρτες, τά παράθυρα ώς τή μέση, εμποδίζουν τή θέα,
εμποδίζουν τήν κίνηση, τόν ύπνο—καθρέφτες, ντουλάπες, μπαούλα
βαλίτσες—
χαθήκαν καί τά πιότερα κλειδιά, μαζί κι η διάθεση νά τά ξανακοιτάξεις
νά τά συγκρίνεις, νά διαλέξεις κάποιο, νά τό βάλεις στό τραπέζι,
σέ πρώτο πλάνο, γιά μελέτη ή κι αναπόληση. Μονάχα
μιά λυπημένη επιείκεια γιά όλα καί όλους σού μένει
ιδίως τ’ απογεύματα, όταν βρέχει, κι ένα λευκό, μακρύ, στιλπνό σκουλήκι,
χωρίς μάτια καί στόμα, ανηφορίζει αργόπρεπα στό σταχτή τοίχο
καί δέν καταλαβαίνεις ποιό `ναι τό κεφάλι του καί ποιά η ουρά του. Κι
όμως
απ’ τό πέρασμα αυτού τού σκουληκιού, όταν σβήνουν τά φώτα, φωσφορίζει
ψηλά στήν οροφή μιά μεγάλη ασημένια γραμμή πού συνεχίζεται κι έξω απ’
τό σπίτι,
πιό πέρα απ’ τά τεράστια γκαράζ, πιό πέρα απ’ τήν πόλη, πιό πέρα κι απ’
τό θάνατο ίσως.
Degradation
So many things gathered – flower vases, ashtrays, paintings,
porcelain masks, small statues, crystals – one covering
the other –
they hide, they get choked, the house got flooded, the doors
are blocked, the windows to the middle; they obstruct the view,
they hinder the movement, the sleep – mirrors, closets, chests,
suitcases –
the most important keys are lost along with the desire to look for them
to re-examine them, to choose one and place it on the table,
in a prominent place, to study it or for recollection. Only
a sorrowful leniency for everything and for everyone is left in you,
especially in the afternoons, when it rains and a white, long,
smooth worm, without eyes and mouth, goes up the gray wall
and you don’t discern which is its head and which its tail.
Nevertheless
from this worm’s passing, when the lights go out, a long silver line
phosphorescence on the roof peak continuing beyond
the house,
further away from the huge garages, further from the city, perhaps
further from death.
Manolis 